Rozdział 2.

- Powiedz mi, dlaczego ja się na to zgodziłem? – zapytał zmęczonym głosem Chester, podążając niczym wierny piesek za dziewczyną, która była w swoim żywiole.

Gdyby wiedział, na co się pisze, na pewno nie poszedłby z nią do centrum handlowego. Daleko mu było do typu faceta, który uwielbia biegać po sklepach i co chwilę przymierzać cudowne ubrania od jakichś tam projektantów mody. Nie miał pojęcia, co niektórzy ludzie widzieli w kolorowych fatałaszkach, którymi on nawet podłogi w salonie by nie wytarł, bo bałby się, że zepsuje drogie panele.  Chester znacznie bardziej wolał posiedzieć na kanapie przed telewizorem i pooglądać mecz albo pograć na konsoli w strzelankę. Tak, nie było nic lepszego niż wyżywanie się na joysticku i rozstrzeliwanie przeciwników. Niedawno nawet udało mu się namówić Ninę do dołączenia do gry i od razu tego pożałował, gdy w kilkanaście minut wykonała misję, z którą on męczył się przez kilka dni. Tłumaczył to tym, że nowicjusz zawsze ma więcej szczęścia, bo przecież nie mógł dopuścić do siebie myśli, że jego dziewczyna mogłaby być w tym od niego lepsza.

- Bo cię o to poprosiłam, a ty mnie kochasz i nie mogłeś mi odmówić – powiedziała rozbawiona Nina, zerkając przez ramię na mężczyznę, który miał minę cierpiętnika.

Wyglądał, jakby był poddawany najgorszym torturom, a dziewczyna czerpała z tego niewyobrażalnie wielką satysfakcję. Chciała go trochę pomęczyć, żeby nie myślał, że we wszystkim jest najlepszy. Poza tym po wyrzuceniu tylu ubrań w ich szafie naprawdę zrobiło się pusto i zaczynał w niej hulać wiatr. Nina nie była typem zakupoholiczki i do centrum handlowego chodziła raz na miesiąc, a czasami nawet rzadziej. Zwykle albo nie miała czasu na łażenie po sklepach, albo po prostu szkoda jej było pieniędzy na nowe ubrania. Odkładała do specjalnej szkatułki oszczędności, a później za jednym razem wydawała wszystko w sklepach. Musiała jednak trafić na odpowiedni dzień, bo niekiedy nawet całodzienne łażenie po centrum handlowym kończyło się brakiem nowych rzeczy, ale za to w portfelu wciąż znajdowały się pieniądze, które ponownie lądowały w szkatułce i czekały tam na swoją kolej.

- I potrzebowałam tragarza – dodała i pokazała Chesterowi język. Kiedy zmrużył groźnie oczy, uśmiechnęła się szeroko i wzruszyła ramionami. Rozejrzała się dookoła, a gdy jej wzrok zatrzymał się na wiszącej naprzeciwko niej męskiej marynarce, klasnęła ochoczo w dłonie. – Zobacz, jaka cudowna! – powiedziała zachwycona, podbiegając do stojaka.

- Przecież to męska – zauważył Chester, podchodząc do Niny, która szukała odpowiedniego rozmiaru, a gdy nareszcie go znalazła, zdjęła marynarkę ze stojaka i przyłożyła ją do swojego chłopaka, chcąc zobaczyć mniej więcej jak będzie w niej wyglądał. – Chyba żartujesz!

- Dlaczego? – spytała zaskoczona, przyglądając się jego twarzy. Zmrużyła zabawnie oczy i uśmiechnęła się szeroko, dochodząc do wniosku, że marynarka pasuje do niego idealnie. – Do twarzy ci w niej.

- Kochanie, ja i marynarka? – Chester parsknął śmiechem, kręcąc głową z rozbawieniem. – To tak, jakbyś kazała Królowej Elżbiecie założyć glany. To się kupy nie trzyma!

- Chociaż przymierz! – poprosiła błagalnym głosem, robiąc słodkie oczka. Wiedziała, że po takim czymś Chester nie będzie umiał jej odmówić, co zawsze go denerwowało, bo w tak łatwy sposób dawał się zmanipulować własnej dziewczynie. – Chazy, proszę…

- Ugh, nienawidzę cię – mruknął posępnie, próbując brzmieć groźnie, jednak wiedział, że nawet gdyby bardzo się postarał, to i tak by mu się to nie udało. Nie potrafił gniewać się na Ninę i chociaż czasami wyprowadzała go z równowagi, to nie umiał na nią krzyknąć, a tym bardziej dąsać się przez kilka dni. Już wolał sam pierwszy wyciągnąć rękę na zgodę, byleby tylko zażegnać nawet niewielki konflikt.

- Też cię kocham! – powiedziała zadowolona Nina, popychając Benningtona w stronę przymierzalni.

Co prawda wcale nie musiał zajmować kabiny, bo równie dobrze mógł założyć marynarkę na środku sklepu i przejrzeć się w jednym z wiszących na ścianach luster, jednak dwudziestolatka miała w głowie ułożony niecny plan pomęczenia Chestera jeszcze bardziej. Gdy tylko zamknął za sobą drzwi, Nina zadowolona z powodzenia misji udała się z powrotem na sklep, gdzie zamierzała poszukać kilku ubrań dla swojego chłopaka. Wiedziała, że musi się spieszyć, żeby Chester nie domyślił się, o co naprawdę jej chodziło. Zobaczywszy czarne spodnie dżinsowe, uśmiechnęła się promiennie i od razu zaczęła szukać odpowiedniego numeru. Zmarszczyła czoło, gdy przez dłuższą chwilę nie mogła nic znaleźć, jednak zaraz odetchnęła z ulgą i porwała z półki spodnie, a następnie zaczęła przeszukiwać wieszaki, oglądając przypadkowe koszulki. Wybrała kilka z różnymi wzorami i szybko pobiegła do przymierzalni.

- Kocie, przymierz jeszcze to – powiedziała, gdy drzwi po chwili się otworzyły, a jej oczom ukazał się Chester. – Oczywiście bierzemy tę marynarkę.

- Oczywiście ja cię zabiję, kiedy tylko wyjdziemy ze sklepu – wymruczał załamany, oglądając się w lustrze z każdej strony. – Wyglądam, jakbym szedł do kościoła! Przecież nie chodzę do kościoła! – powiedział oburzony i pokręcił głową, gdy zobaczył stertę ubrań, którą trzymała Nina.

- To może nadszedł czas byś zaczął? – zaśmiała się dziewczyna i wepchnęła ciuchy w ramiona mężczyzny. – Przymierzaj, bo nie mamy całego dnia – ponagliła go i uśmiechnęła się szeroko, gdy zrobił groźną minę.

- Dlaczego ty mnie tak nienawidzisz? – westchnął, zamykając drzwi od kabiny.

Nina przewróciła oczami i oparła się o filar, zakładając ręce na biuście. Chester czasami bywał taki pocieszny. Gdyby nie znała go osobiście, nie pomyślałaby, że ma tak ogromne poczucie humoru i tak ogromny dystans do samego siebie. Już na pierwszej randce pokazał, że nie jest gburem, za jakiego uważają go niektórzy ludzie. Rodzice Niny podczas pierwszego spotkania przerazili się i to chyba jest za łagodne słowo. Byli wstrząśnięci, że ich poukładana i jakże spokojna córeczka umawia się z wytatuowanym mężczyzną i to w dodatku starszym od siebie o szesnaście lat. Na szczęście jeszcze tego samego wieczora poznali Chestera i przekonali się, że jeśli nie on, to nikt inny nie zadba o ich czasem nierozgarniętą córkę.

Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem na samo wspomnienie o tych wszystkich dniach spędzonych z Chesterem i cicho westchnęła, zerkając kątem oka na stojącego niedaleko wysokiego szatyna. Był naprawdę słodki, jednak dla Niny za słodki i za bardzo dziecinny. Nigdy nie rozumiała swojego pociągu do starszych mężczyzn i doskonale pamiętała, jak przez całe liceum wzdychała do swojego anglisty. Teraz kiedy o tym wszystkim myśli, nie dziwi się, dlaczego od razu zwróciła uwagę na Chestera. Gdyby nie dała się namówić koleżance ze szkoły na wyjście na imprezę w pewien piątkowy wieczór, pewnie nigdy nie wpadłaby na to, że ona także może zakochać się w kimś bez pamięci, że może komuś oddać swoje serce i nie oczekiwać od drugiej osoby niczego więcej tylko miłości. Takiej zwykłej, czystej miłości, która nie wymaga od nich zbyt wielu poświęceń i takiej, dzięki której wszystko wydaje się być łatwiejsze.

- Nina! – Chester pomachał dłonią przed twarzą swojej dziewczyny, wyrywając ją z zamyślenia. – Kogo tak pożerałaś wzrokiem? – spytał, rozglądając się dookoła. Zaraz spomiędzy stojaków wyłonił się młody i bardzo przystojny chłopak, który gapił się na Ninę, jakby był głodny, a ona była soczystym hamburgerem. – Rozumiem… Jest młody, przystojny, ma ładny uśmiech. A tu taki ja… Z czym ja do ludzi?

Szatynka spojrzała na Chestera i zmarszczyła czoło, zastanawiając się, o czym on mówi. Zaraz jednak dotarł do niej sens jego słów, a serce momentalnie rozbiło się na miliony kawałeczków. Nienawidziła, kiedy Chester tak mówił, kiedy uważał się za gorszego od innych facetów, kiedy nie rozumiał, że jej serce należy tylko do niego i nikt inny tak naprawdę się nie liczy. Ninie czasami tak trudno było rozbić mur, który Chester wokół siebie buduje, jednak nigdy nie odpuszczała i cegiełka po cegiełce burzyła ścianę.

- Prawda, jest młody i przystojny, ma ładny uśmiech, ale… cholera, Chester, to ciebie kocham – powiedziała ściszonym głosem, spuszczając wzrok na srebrną obrączkę. – Co mnie obchodzą inni, skoro mam ciebie? – uśmiechnęła się lekko i spojrzała mężczyźnie w oczy.

- Czyli mogę liczyć na szybki numerek w przymierzalni? – zamruczał dziewczynie na ucho i lekko przygryzł jego płatek.

- Ja ci wyznaję miłość, a tobie tylko jedno w głowie – prychnęła i odepchnęła od siebie Benningtona. On jednak złapał ją za rękę i pociągnął za sobą do kabiny. – Ciasno trochę – westchnęła, rozglądając się dookoła.

Mężczyzna uśmiechnął się chytrze i oparł dłonie po obu stronach głowy szatynki, przybliżając twarz do jej twarzy. Oddech Niny momentalnie stał się płytszy, a serce zaczęło walić jak oszalałe. Przymknęła powieki, gdy przejechał koniuszkiem języka po jej spierzchniętych wargach, które wprost krzyczały, by w końcu się w nie wpił. Po chwili musnął je delikatnie, a dziewczyna, nie mogąc dłużej wytrzymać tworzącego się pomiędzy nimi napięcia, pogłębiła pocałunek, kładąc dłonie na jego plecach i wbijając w nie palce. Chester uśmiechnął się przelotnie i naparł na szatynkę całym ciałem, jeszcze bardziej przygniatając ją do ściany.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł – wymruczała, delikatnie odpychając od siebie mężczyznę. Poprawiła podwiniętą koszulkę i wzięła kilka głębokich wdechów, po czym wyszła z przymierzalni, zostawiając za sobą zdezorientowanego Chestera. Prawda była taka, że chciała zrobić mu na złość, bo przecież już nie raz zagalopowali się w sklepowych przymierzalniach, jednak teraz doszła do wniosku, że co za dużo to nie zdrowo i postanowiła nieco utrzeć nosa swojemu chłopakowi. – Mam rozumieć, że kupujemy te rzeczy? – zapytała, starając się zachować powagę i wskazała trzymane przez Chestera ubrania. Zabrała od niego torby ze swoimi zakupami i uśmiechnęła się zalotnie.

- Wiesz, że tak się nie robi? – Chester zrobił groźną minę, mrużąc oczy. Nina parsknęła śmiechem i szybkim krokiem udała się w stronę kas. – Jeszcze się policzymy! – pogroził na odchodne i gdy tylko znalazł się obok szatynki, trącił ją łokciem w żebra i zrobił naburmuszoną minę.

- Musimy iść jeszcze do paru sklepów. Na pierwszym piętrze widziałam w jednym fajną marynarkę dla ciebie. Później pójdziemy do obuwniczego, bo muszę kupić jakieś buty na zimę.

- Białe kozaczki z kożuszkiem? – wypalił Chester, wyjmując z portfela kartę kredytową. Podał ją kasjerce, która uważnie mu się przyglądała i uśmiechnął się do swojej dziewczyny.

- Kurde, szpilki na dwudziestocentymetrowym obcasie. A co się będę szczypać! – Nina parsknęła i oparła brodę na ramieniu mężczyzny, kątem oka zerkając na gapiącą się na niego kasjerkę. – On raczej nie ma w sobie czytnika do kart, więc proszę go tam nie szukać – powiedziała nieco oburzona dziewczyna, obejmując Chestera w pasie.

Speszona kobieta odgarnęła nerwowo włosy i wróciła do wykonywania swojej pracy. Zadowolona Nina uśmiechnęła się do samej siebie i w duchu aż pisnęła z radości, gdy widziała zakłopotanie malujące się na twarzy kasjerki. Kiedy trzeba było, to potrafiła wyciągnąć pazurki i mocno nimi zadrapać, o czym przekonała się ta nieznajoma.

- Co to było? – zapytał zaskoczony Chester, gdy nareszcie wyszli ze sklepu. Nina uśmiechnęła się pod nosem i wzruszyła ramionami, próbując się nie roześmiać. – To takie słodkie, że jesteś o mnie zazdrosna.

- Zazdrosna? – prychnęła dziewczyna, spoglądając z ukosa na mężczyznę, który wciąż się uśmiechał. – Nie mamy czasu, a ta baba ruszała się jak mucha w smole.

- Oczywiście, bo tylko o to ci chodził – zaśmiał się Bennington, obejmując Ninę w pasie. Pocałował ją w skroń i ponownie zaczął się śmiać, widząc jej naburmuszoną minę. – Gdybyś jednak była chociaż troszkę zazdrosna, to wiedz, że mi się to bardzo podoba! – dodał i puścił dziewczynie oczko.

- Ale ja cię nie lubię – wymruczała pod nosem, zakładając ręce na biuście. Zaraz jednak się uśmiechnęła, gdy Chester ponownie pocałował ją w czubek głowy i wyszeptał na ucho, jak bardzo ją kocha. – Nie gadaj, tylko chodź! Pamiętasz, że o siedemnastej jedziemy do twoich znajomych?

- Nie pozwalasz mi o tym zapomnieć – powiedział zrezygnowany Chester, coraz bardziej żałując, że w ogóle wpadł na pomysł kupna psa.

Wiedział co prawda, jak Nina kocha te czworonogi, jednak on nie był do końca przekonany, czy golden w niewielkim mieszkaniu to najlepsze rozwiązanie. Znacznie bardziej wolałby mniejszego psa, którego można by położyć obok siebie na łóżku, a on i tak nie zająłby zbyt wiele miejsca. Teraz jednak nie mógł się wycofać, bo sprawienie zawodu Ninie byłoby chyba gorsze niż wsunięcie bosej stopy do obsikanego przez szczeniaka buta.

- Zobacz. Ładna, prawda? – Nina wyrwała Chestera z zamyślenia i machnęła mu przed twarzą czarną marynarką. – Przymierzysz? – poprosiła, uśmiechając się słodko.

- Oczywiście – zgodził się bez większych oporów. Już nawet nie miał siły na sprzeczanie się z nią i posłusznie narzucił na siebie marynarkę, uprzednio rzucając torby z zakupami na ziemię. Poprawiając rękawy i mankiety, podszedł do lustra i przejrzał się w nim dokładnie, po chwili dochodząc do wniosku, że znów nie wygląda w niej tak źle. – Misia, po co mi tyle tych marynarek?

- Jak na razie jest to twoja druga marynarka, więc przestań narzekać – powiedziała rozbawiona dziewczyna, przyglądając się z daleka swojemu chłopakowi. Zacmokała zadowolona z efektu i poruszała zabawnie brwiami, gdy Chester odwrócił się do niej przodem.

Bennington poprawił kołnierz marynarki i zrobił poważną minę, chcąc wyglądać niczym rasowy model na wybiegu. Przeszedł kilka kroków w prostej linii, zatrzymał się niecałe półtora metra przed Niną, zdjął marynarkę i zarzucił ją na plecy, wolną dłoń opierając na biodrze. Posłał dziewczynie firmowy uśmiech i ponownie zarzucił marynarką, chcąc ją przerzucić przez drugie ramię. Niestety materiał zahaczył o stojącego na podwyższeniu manekina i nim Chester zdążył cokolwiek zrobić, plastikowa pani przewróciła się i z hukiem upadła na ziemię. Nina parsknęła głośnym śmiechem i pociągnęła mężczyznę w stronę wyjścia ze sklepu, chcąc uniknąć konfrontacji z pracownikami. Bennington w ostatnim momencie zdążył odrzucić marynarkę na przypadkowy wieszak i zanosząc się głośnym śmiechem, szybkim krokiem podążył za Niną.

- Miałem zrobić jej sztuczne oddychanie! – powiedział nieco zdyszany, kiedy nareszcie zatrzymali się przed sklepem obuwniczym.

- Wiedziałam, że lubisz plastikowe lale – prychnęła dziewczyna, jednak mimo wszystko się uśmiechnęła. Złapała Chestera za rękę i pociągnęła w stronę półek z przeróżnymi butami. – Co myślisz o tych? – spytała i pokazała mężczyźnie kozaki na średniej wielkości obcasie.

- Będziesz umiała w takich chodzić? – Bennington zmarszczył czoło, dokładnie przyglądając się butom. – Nie chcę nic mówić, ale ten obcas jest… chyba za wysoki.

- Myślisz? Wydaje się być w porządku – powiedziała i wzruszyła ramionami. – Zaraz się przekonamy – dodała, zsuwając ze stóp znoszone trampki. Odszukała odpowiedni numer i założyła kozaki, zasuwając zgrabnie zamki po ich wewnętrznych stronach. – Widzisz? Nie taki diabeł straszny, jak go malują!

- Tak? To przejdź się po sklepie – zaproponował Chester, przyglądając się swojej dziewczynie. Uśmiechnął się półgębkiem i przekrzywił lekko głowę, mierząc ją z góry na dół. Nina zrobiła niepewnie kilka kroków i okręciła się z gracją wokół własnej osi. Mężczyzna już miał skinąć głową z aprobatą, gdy nagle szatynka straciła równowagę i runęła prosto na twardą posadzkę. – A nie mówiłem? – zaśmiał się, podając Ninie dłoń.

Z jego pomocą wstała z ziemi i jęknęła głośno, kiedy jej ciało przeszył potworny ból.

- Chyba jednak wolę glany – wymruczała pod nosem, ogarniając z twarzy kosmyki włosów. Westchnęła cicho i pokręciła głową z niedowierzaniem. Z ledwością schyliła się i zdjęła ze stóp przeklęte kozaczki, które szybko zamieniła na trampki.

- Moja ty kaleko – westchnął rozczulony Chester i objąwszy dziewczynę ramieniem, pocałował ją czule w czoło i mocno przytulił. – Jedziemy już po tego psiaka? – uśmiechnął się lekko, a gdy Nina od razu się rozchmurzyła, odetchnął z ulgą i skinął głową w stronę wyjścia ze sklepu.

Gdy tylko Chester zatrzymał samochód przed domem jego znajomych, Nina wyskoczyła z pojazdu i zaczęła przebierać w miejscu nogami, nie mogąc się doczekać, aż zobaczy te maleńkie cudeńka. Kiedy tylko Bennington znalazł się u jej boku, złapała go za rękę i pisnęła z radości, próbując zapanować nad szybko bijącym w piersi sercem. Po odejściu Vipera długo nie mogła się pozbierać, jednak teraz doszła do wniosku, że to odpowiedni czas na kupno nowego psa.

- Hej, Chazy! – krzyknęła wysoka blondynka, zmierzając ku nim.

Nina zmrużyła groźnie oczy, jednak zaraz się rozchmurzyła, gdy na horyzoncie pojawiły się dwa dorosłe psy rasy golden retriever. Z zachwytu zachłysnęła się powietrzem i ścisnęła mocniej dłoń swojego chłopaka.

- Macie szczęście, bo zostały już tylko dwa szczeniaki. Nie wiem, czy uda wam się je rozdzielić, bo są wyjątkowo ze sobą zżyte – powiedziała kobieta i spojrzała na szatynkę, która w dalszym ciągu wpatrywała się z zachwytem w dwa piękne psy stojące na ganku. – Ty jesteś Nina, prawda? Chester mi o tobie dużo mówił. Jestem Karen.

- Tak, tak – wymruczała zamyślona Moreau i od niechcenia podała blondynce dłoń. – Mogę już zobaczyć szczeniaki?

- Jasne – zaśmiała się właścicielka i zaprowadziła parę do domu. – Są w salonie – dodała i wskazała dłonią przestronne pomieszczenie.

Nina rozejrzała się dookoła i zatrzymała wzrok na kojcu, w którym właśnie bawiły się dwa szczeniaki. Zachwycona podeszła do nich i wzięła jednego na ręce, mocno do siebie przytulając. Był taki mięciutki i pachnący, że nie miała najmniejszej ochoty wypuszczać go ze swych ramion. Odwróciła się przodem do Chestera i zrobiła słodkie oczka, co chwilę zerkając na szczeniaka.

- A może weźmiemy dwa, co? – zapytała słodkim głosem i uśmiechnęła się uroczo. – Karen powiedziała przecież, że trudno jest je rozdzielić.

- Jakoś przeżyją – westchnął Chester, a gdy Nina zrobiła smutną minę, zaśmiał się i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Dwa duże psy w naszym mieszkaniu?

- Ale kochanie! – zawyła dziewczyna, podchodząc do mężczyzny. – One są na razie takie malutkie, a nim urosną, to my może znajdziemy coś większego?

- Właśnie, Chest, może jakaś willa z basenem? – odezwała się Karen, puszczając oczko Benningtonowi. Uśmiechnęła się zadziornie, gdy posłał jej wymowne spojrzenie i uniosła ręce w geście poddania.

- Proszę! – Nina posłała swojemu chłopakowi błagalne spojrzenie i zagryzła dolną wargę, kiedy zrobił zamyśloną minę. – Chyba nie chcesz pozbawiać tego maleństwa ukochanego brata? Jakbyś się czuł, gdyby ktoś odebrał ci brata?

- Zamówiłbym mszę w kościele i podziękował za ten cud – powiedział Chester i zaśmiał się głośno. Zaraz jednak spoważniał i westchnął głośno. – Dlaczego ja zawsze muszę ci ulec? – spytał załamany, uciskając palcami nasadę nosa. Pokręcił głową z niedowierzaniem i opuścił bezradnie ręce wzdłuż tułowia. – Mam nadzieję, że nie będę tego żałował!