Rozdział 9.

Leniwie uniosła powieki i rozejrzała się dookoła, starając się przyzwyczaić oczy do jasnych promieni słonecznych, które wdzierały się do pokoju przez niezasłonięte okna. Nina Podparła się na łokciach i przeniosła wzrok na szafkę nocną, na której leżał jej telefon. Sięgnęła po urządzenie i sprawdziła godzinę; dochodziła dopiero ósma, co trochę ją zdziwiło, gdyż Chestera nie było już w łóżku, a zwykle nie wstaje z niego przed południem. Odrzuciła na bok kołdrę i usiadła na materacu, opuszczając bose stopy na zimną podłogę. Ziewnęła cicho i podniosła się powoli z łóżka, po czym narzuciwszy na siebie ciepłą bluzę Chestera, wyszła z pokoju. Po cichu zeszła po skrzypiących schodach, starając się omijać te stopnie, które wydawały z siebie nieprzyjemne dźwięki. Zeskoczyła z przedostatniego i bezszelestnie pokonała pogrążony w półmroku przedpokoju. Zajrzała po drodze do salonu i nie zastawszy tam Chestera, od razu udała się do kuchni, skąd dobiegało ciche pogwizdywanie.

Uśmiechając się pod nosem, oparła się o framugę drzwi i przekrzywiła lekko głowę, uważnie przyglądając się swojemu mężczyźnie, który miał na sobie jedynie spodnie dżinsowe. Wydawał się być w o wiele lepszym humorze, niż poprzedniego dnia, co pozwoliło Ninie łudzić się, że wszystko zacznie powoli wracać do normy. Nie miała pojęcia, jak bardzo myliła się, myśląc, że cokolwiek się ułoży w ich związku, a zwłaszcza w życiu Chestera.

Na palcach podeszła do Benningtona i objąwszy go ramionami, mocno wtuliła się w jego plecy. Nosem przejechała po ozdobionej tatuażami skórze i głośno westchnęła, zaciągając się przyjemnym zapachem żelu pod prysznic.

- Wcześniej wstałeś – stwierdziła, zjeżdżając dłońmi na podbrzusze mężczyzny. Gdy drgnął nerwowo, uniosła pytająco brwi i stanęła obok niego, opierając się plecami o kuchenny blat. – Wszystko w porządku?

- Tak. Nie mogłem jakoś dłużej w łóżku wyleżeć – powiedział wymijająco, nakładając na talerz dopiero co zrobioną jajecznicę. – Poszedłem do sklepu, zrobiłem zakupy, potem wróciłem i proszę bardzo: śniadanie gotowe – uśmiechnął się lekko, podtykając jedzenie pod nos dziewczyny.

- A ty? – spytała Nina, odbierając od mężczyzny talerz. Zaciągnęła się mocno zapachem jajecznicy i zrobiła maślane oczka do Chestera, który zaśmiał się jedynie i podał jej widelec. – Nie zjesz ze mną?

- Już jadłem – skłamał, starając ukryć fakt, że od samego przygotowywania śniadania robiło mu się niedobrze. Nie był w zbyt dobrej formie, jednak udawanie przed Niną, że wszystko jest już w porządku tego dnia przychodziło mu z niezwykłą łatwością. Zupełnie, jakby przez noc naładował baterie i był całkowicie gotów na zmierzenie się z rzeczywistością. – Smacznego – rzucił i pocałował Ninę w czoło.

- Jakieś plany na resztę dnia? – dziewczyna spojrzała uważnie na Chestera, który właśnie zabrał się za zmywanie naczyń.

- Jak zjesz śniadanie, to zabieram cię na spacer. Pokażę ci kilka fajnych miejsc – odpowiedział i uśmiechnął się promiennie. Sam nie mógł uwierzyć w to, że znów potrafi tak doskonale maskować swoje prawdziwe emocje. Popatrzył kątem oka na Ninę, która odwzajemniła uśmiech i szybko zjadła śniadanie, po chwili podając mu pusty talerz. – Smakowało? – zaśmiał się, na co dziewczyna przedrzeźniła go i pokazała mu język, sięgając po kubek z herbatą. – Ciekawy jestem, jak Michael radzi sobie ze szczeniakami.

- Może do niego zadzwonisz? – zaproponowała Nina, prawie oblewając się herbatą z tej ekscytacji.

Chester zmarszczył czoło, najwyraźniej mocno zastanawiając się nad słowami swojej dziewczyny. Widząc jej spojrzenie małego szczeniaka, który zsikał się na dywan i teraz próbuje tym sposobem ubłagać swojego właściciela, by go nie karał za to, przewrócił oczami i wyjął z kieszeni spodni telefon. Wybrał numer Michaela i nacisnął zieloną słuchawkę. Nina niepostrzeżenie przełączyła na głośnomówiący i po kilku sygnałach w kuchni rozbrzmiało głośne sapanie należące do Shinody, jak domyślił się Chester. Pies raczej nie umiałby odebrać telefonu, chociaż już ostatnio doszedł do wniosku, jak mało wiedział o tych stworzeniach.

- Nigdy więcej nie będę ich pilnował! – krzyknął Michael zrozpaczonym głosem i Nina dałaby sobie rękę uciąć, że właśnie złapał się za głowę i zaczął wyrywać sobie włosy. – Wiesz, co one zrobiły po tym, jak wyszliście ode mnie? Zaczęły wyć! I to tak głośno, że sąsiadka do mnie przyszła, żeby sprawdzić, co takiego robię tym psom! – wykrzyczał zdenerwowany i uderzył w coś ręką. – Cholera, wszędzie te ich zabawki! Więcej tego nie mogliście przywieźć?

- Ze szczeniakami, jak z dziećmi. Wszystko może im się przydać – powiedziała rozbawiona Nina, przytulając się mocno do Chestera. Oparła policzek na jego torsie i zaśmiała się głośno, gdy Michael zaczął siarczyście przeklinać.

- Nigdy więcej, rozumiecie? W ogóle dlaczego nie zabraliście ich ze sobą? Tam jest wielki ogród i nie musiałbym się z nimi męczyć na spacerze! – wydzierał się dalej, jakby się obawiał, że nikt nie usłyszy jego narzekań. – Wiecie, co dzisiaj mi się stało? Simba mi uciekł,  a ja zacząłem go gonić i zderzyłem się z gałęzią! Mam siniaka wielkości Kanady!

- To i tak nieduży – stwierdził Chester i parsknął głośnym śmiechem, nie mogąc już dłużej się powstrzymywać. – Teraz zadaj sobie pytanie, czy to jest wina Simby, czy może twoja? Już od dawna ci mówiłem, że powinieneś popracować nad swoją koordynacją i refleksem.

- Bardzo śmieszne, Bennington – wycedził zdenerwowany Michael. – Cholera, Kiara, nie! – wydarł się i nagle coś szklanego z hukiem rozbiło się o podłogę. – Odkupicie mi ten wazon, przysięgam! Zaraz zrobię listę rzeczy zniszczonych i ciekawe, kto wtedy będzie się śmiał!

- Wciąż my – zaśmiał się Chester i pokręcił głową z rozbawieniem. Oparł policzek na głowie Niny i przymknął powieki, delektując się panującym między nimi spokojem, który nagle został brutalnie zakłócony przez krzyki Michaela. – Wytrzymaj z nimi jeszcze trochę, a potem je zabierzemy.

- O ile wcześniej nie zwariuję i ich komuś nie oddam! – powiedział Michael, a jego głos niebezpiecznie się załamał pod koniec wypowiedzi. – Mniejsza z tym. Chest, kiedy już wrócicie, to wstąp do wytwórni. Bob ma dla ciebie dość ciekawą propozycję.

- Propozycję? – Chester zmarszczył pytająco czoło i wyłączył głośnomówiący, jakby w obawie przed tym, że Nina dowie się czegoś niewłaściwego. Odsunął się od dziewczyny i przeszedł kilka kroków w stronę drzwi kuchennych. – O co dokładnie chodzi?

- O… Linkin Park – wyrzucił z siebie na wdechu Mike i nagle pomiędzy mężczyznami zapanowała idealna cisza. – Chce, żebyśmy reanimowali zespół.

- Po dziesięciu latach? – prychnął Chester, opierając czoło o framugę drzwi. – Tak nagle? I niby co? Zaczniemy od zera? Czy to ma jakikolwiek sens? – pytał tak szybko, że wątpił, by Mike cokolwiek zrozumiał z tej paplaniny.

Bennington był w takim szoku, że nie usłyszał nawet kroków Niny, która podeszła do niego i nagle wyrwała mu z dłoni telefon.

- Chester przemyśli to wszystko i jak tylko wrócimy do miasta, to przyjdzie do wytwórni. Na razie zajmij się szczeniakami – powiedziała dziewczyna i nim Shinoda zdążył coś dodać, nacisnęła czerwoną słuchawkę, tym samym kończąc połączenie. Była z siebie niezmiernie zadowolona, jednak zaraz ten stan diametralnie się zmienił, gdy zobaczyła groźną minę swojego mężczyzny. – Czemu się tak na mnie patrzysz? – spytała nieśmiało, oddając mu jego telefon.

- Nie powinnaś wtrącać się w sprawy, które dotyczą mnie i wytwórni. Zwłaszcza Linkin Park – wycedził przez zaciśnięte zęby, starając się nie wybuchnąć do końca. Nina zacisnęła usta w wąską linię i spuściła wzrok na swoje stopy. – To część mnie, do której nie chcę wracać i nie masz pojęcia, jak mnie wkurza fakt, że Mike i Bob tak na mnie naciskają.

- Dlaczego? – szepnęła szatynka, niepewnie unosząc wzrok na Chestera. – Co takiego się wtedy działo? Chaz, co ty przede mną ukrywasz?

- Wolisz nie wiedzieć – wymruczał i wyszedł z kuchni, zostawiając Ninę w totalnym osłupieniu. – Jak będziesz gotowa, to powiedz. Przejdziemy się na spacer.

- Wolałabym porozmawiać – zauważyła dziewczyna, jednak zaraz zamilkła, gdy została zmierzona morderczym spojrzeniem przez mężczyznę. – Wrócę za chwilę.

Wokół nich panowała idealna cisza, co jakiś czas zakłócana szumem liści, które delikatnie poruszały się przy mocniejszych podmuchach wiatru. Nina szła krok w krok obok milczącego Chestera, raz po raz próbując nawiązać chociażby błahą pogadankę o pięknej pogodzie. Niestety wszystkie jej starania szły na marne i po którymś razie w końcu zrezygnowała, pozwalając Chesterowi skupić się na własnych myślach. Przez cały czas trzymał dłonie w kieszeniach swoich spodni, wyraźnie się nad czymś zastanawiając. Głośne westchnięcie wydobywające się z ust mężczyzny, zwróciło na niego uwagę idącej obok szatynki. Uśmiechając się lekko, wzięła go pod rękę i oparła głowę na jego silnym ramieniu, jakby licząc na to, że to zachęci go do okazania jej choć odrobiny uczucia. Przecież zawsze był taki wylewny, w łatwy sposób potrafił pokazać swojej dziewczynie miłość, a teraz nagle stał się oschły i pozbawiony jakichkolwiek uczuć. Sam nie wiedział dlaczego, ale czuł się z tym dobrze. Dla niego takie zachowanie było jak najbardziej naturalne. Więcej wymagało od niego opowiadanie o emocjach, niż skrywanie wszystkiego w głębi siebie.

- Chazy? – szepnęła Nina, rozglądając się dookoła. – Wiesz, gdzie jesteśmy? – spytała rozbawiona, przenosząc wzrok na twarz mężczyzny.

- Oczywiście – odpowiedział beztrosko, uśmiechając się półgębkiem. – Jesteśmy w lesie, kochanie – dodał i zaśmiał się głośno, płosząc swoim śmiechem siedzące na gałęziach pobliskiego drzewa ptaki. – Nina, posłuchaj… - zaczął niepewnie, łapiąc dziewczynę za rękę i odwracając ją przodem do siebie. Spojrzał szatynce w oczy i opuszkiem kciuka przejechał po wierzchu jej dłoni. – Wiem, że ostatnio nie układa się między nami, ale… Ja naprawdę się staram. Próbuję za wszelką cenę z tym walczyć.

- Gdybyś tylko powiedział mi, o co chodzi, to może mogłabym ci jakoś pomóc – powiedziała cicho Nina, jakby chodziło o jakiś sekret. Ścisnęła mocniej dłoń Chestera i zagryzła dolną wargę. Przymknęła powieki, a gdy ponownie je uniosła, zobaczyła klęczącego przed nią mężczyznę. – Co ty wyprawiasz? – zapytała zaskoczona jego zachowaniem.

- Ja… Zostaniesz moją żoną? – wydusił z siebie na jednym wdechu, a gdy było już po wszystkim, poczuł ogromną ulgę. Zupełnie, jakby spadł mu z serca ogromny ciężar. Z kieszeni spodni wyjął srebrny pierścionek i podetknął go pod sam nos dziewczyny.

- Och – jęknęła rozczulona Nina, jednak zaraz uśmiech z jej twarzy zniknął, a na jego miejsce pojawiła się bezgraniczna pustka. – Chester, kocham cię i doskonale o tym wiesz, dlatego tym bardziej boli mnie fakt, że mi nie ufasz – powiedziała, odsuwając dłoń mężczyzny od swojej twarzy. Chciał coś powiedzieć, ale gestem dłoni nakazała mu milczeć. – Nie mogę wiecznie zgadywać, o czym myślisz i czego pragniesz. Nie czytam w myślach, a nawet gdybym to potrafiła, to pewnie i tak nie nadążyłabym za tobą. Twoje zachowanie zmienia się szybciej, niż pogoda w Londynie i ja naprawdę nie mam już na to siły. Nawet nie wiesz, ile razy wyobrażałam sobie tę chwilę. W głowie miałam tyle scenariuszy, a ty mimo wszystko mnie zaskoczyłeś… - uśmiechnęła się lekko, a gdy Chester podniósł się z klęczek, głośno westchnęła. – Nie mogę jednak się zgodzić. Nie teraz. Nie, kiedy ty masz przede mną tyle tajemnic i o niczym nie chcesz mi powiedzieć.

- Ciężko jest mi o tym mówić – wymruczał mężczyzna, spuszczając wzrok na swoje buty. Kopnął w leżący obok kamień i głośno westchnął, wsuwając ponownie dłonie do kieszeni spodni. – Myślałem, że chcesz być ze mną.

- Przecież jesteśmy razem – zauważyła, marszcząc czoło. – Jednak nie mogę wyjść za człowieka, który tyle rzeczy przede mną ukrywa. Nawet nie powiedziałeś mi o zespole. Nawet nie chcę myśleć o tym, co jeszcze przede mną ukrywasz. Czasami się ciebie boję.

- Dlaczego…

- Co? Dlaczego nie powiedziałam ci o tym wcześniej? – przerwała mu natychmiast, a gdy nieśmiało skinął głową, przełknęła nerwowo ślinę. – A niby jak miałam to zrobić? Miałam podejść do ciebie i powiedzieć: „Hej, kochanie, nie żeby coś, ale czasem mnie przerażasz i boję się, że zrobisz mi krzywdę, a tak poza tym, to co zjesz na śniadanie?”. – Nina była tak zdenerwowana, że nie potrafiła powstrzymać się przed użyciem sarkazmu. Założyła ręce na biuście i głośno westchnęła, zdając sobie sprawę z tego, że ta rozmowa zaszła za daleko. – Um, powinniśmy wrócić do domu i nie chodzi mi o dom twojej matki.

- Zaczynam żałować, że tutaj przyjechaliśmy – podsumował Chester, nie kryjąc już irytacji.

- Witaj w klubie – dodała na koniec Nina i ruszyła w stronę powrotną, nawet nie czekając na mężczyznę.

Gdy dziewczyna trzasnęła drzwiami czarnego bentleya, Chester drgnął na siedzeniu i zacisnął mocniej dłonie na kierownicy. To nie tak miało wyglądać. Zdecydował się na wyjazd do rodzinnego domu, bo chciał zmierzyć się z przeszłością, a jedyne, czego dokonał, to rozwalenie swojego związku z Niną. Mógł to trochę inaczej rozegrać, to fakt, ale stało się i dziewczyna powinna była chociaż spróbować go zrozumieć. Chester nigdy nie należał do osób, które potrafią usiąść i zacząć mówić, jak na spowiedzi. Tłumienie tego wszystkiego w sobie było o wiele łatwiejsze, niż opowiadanie o problemach. Pod tym względem byli całkowitymi przeciwieństwami, ale dotychczas potrafili się dogadywać. Niestety wszystko, co dobre szybko się kończy, prawda?

Głośno wzdychając, wyjął ze stacyjki kluczyki i otworzył drzwi na oścież. Zimne powietrze wpłynęło do wnętrza nagrzanego samochodu, sprawiając, że na ciele Chestera pojawiła się gęsia skórka. Wziął kilka głębszych wdechów i wysiadł z pojazdu, zatrzaskując za sobą drzwi. Z bagażnika wyjął jeszcze torbę z ich rzeczami, pozamykał zamki pilotem i ruszył w stronę bramy wejściowej.

Nie wiedząc czemu, z każdym kolejnym krokiem Chestera ogarniały pewne wątpliwości, co do powrotu domu. Podświadomie przeczuwał, że nie czeka na niego tam nic dobrego. Nina przez całą podróż nie odezwała się słowem, nawet wtedy, gdy pytał, kiedy pojadą do Michaela po szczeniaki. Po tym doszedł do wniosku, że nie będzie zmuszał jej do rozmowy i włączywszy radio, zamknął się w swoim świecie. W pewnym momencie przyłapał się nawet na tym, że miał ochotę zatrzymać się na środku leśnej drogi, tylko po to, żeby wyrzucić Ninę z samochodu. Po prostu chciał się jej za wszelką cenę pozbyć, byleby poczuć przez chwilę ogarniający go spokój.

Przekroczywszy próg mieszkania, rzucił torbę w kąt przedpokoju i zdjął ze stóp zabłocone buty. Nina krzątała się po sypialni, dlatego od razu poszedł do salonu, chcąc uniknąć konfrontacji z dziewczyną. Nie miał najmniejszej ochoty na rozmowę z nią i powoli zaczynał mieć jej dosyć. Nie przeszkadzałoby mu nawet to, gdyby spakowała się i wyprowadziła do rodziców.

Zdjął skórzaną kurtkę i odrzuciwszy ją na oparcie krzesła, rozsiadł się wygodnie na kanapie i włączył telewizor. Na kanale sportowym leciał akurat mecz hokejowy, więc pogłośnił odbiornik i poszedł do kuchni po jakąś przekąskę i coś do picia. Po otwarciu lodówki na oścież, zagryzł nerwowo wargę i przełknął nerwowo ślinę, gdy jego oczy zatrzymały się na dwóch butelkach piwa, które musiał zostawić tutaj Mike po ich ostatniej nasiadówce, kiedy to wspólnymi siłami próbowali stworzyć tekst piosenki dla jakiejś piosenkarki. Ręce aż go świerzbiły, a na ramionach pojawił się diabełek i aniołek. Ten pierwszy szeptał mu do ucha, że powinien wziąć jedno piwo i załagodzić zimnym trunkiem skołatane nerwy, bo przecież co może się stać po wypiciu tak niewielkiej ilości alkoholu? Aniołek natomiast za wszelką cenę chciał go przed tym powstrzymać, jednak diabełek był tak hałaśliwy, że z łatwością go zagłuszył i już po chwili Chester trzymał w dłoni zimną butelkę z piwem. Pozbył się kapsla, zabrał jeszcze paczkę chipsów i wrócił do salonu.

Nim zdążył usiąść na kanapie, do pomieszczenia wkroczyła zdenerwowana Nina. Wyglądała, jakby ją osa w nos dziabnęła, ale Chester niewiele się tym przejął. Zajął swoje miejsce na sofie i wyłożywszy nogi na niskim stoliku, upił kilka łyków zimnego piwa. Tak dawno nie pił alkoholu, że już powoli zaczynał zapominać, jak dobrze smakuje, zwłaszcza w takie dni, jak ten, gdy wszystko bierze w łeb i nawet ukochana dziewczyna okazuje się skończoną suką.

- Nic nie powiesz? – zapytała szatynka, zakładając ręce na biuście. Spojrzała uważnie na Chestera i uniosła pytająco brwi.

- Całą drogę coś mówiłem, ale ty miałaś to w dupie, więc teraz pomilczę – odpowiedział mężczyzna z obojętnością i machnął ręką na dziewczynę, by zeszła z jego pola widzenia, bo akurat niefortunnie stanęła tuż przed telewizorem, zasłaniając mu ekran. – Mecz leci. Chciałbym go spokojnie obejrzeć.

- A wiesz, gdzie ja mam ten twój mecz? – Nina prychnęła głośno i nie czekając na odzew mężczyzny, wyszła do sypialni.

Chester przewrócił teatralnie oczami i ponownie zanurzył usta w zimnym trunku, delektując się tym cudownym smakiem. Otworzył paczkę chipsów, co już było dla niego naprawdę wielką rozpustą, bo przecież jakiś czas temu obiecał sobie rzucić niezdrowe jedzenie. A wszystko dla Niny. Chciał poświęcić dla niej całe swoje życie, był gotów ukraść dla niej gwiazdkę z nieba i niby po co? Po to, żeby ona odrzuciła jego oświadczyny? Żeby okazała się taką zimną suką, która nie potrafi zrozumieć, że świat nie jest czarno-biały?

O nie, on w takie coś dłużej brnąć nie będzie. Jeśli nie potrafi zaakceptować go takiego, jakim jest, to droga wolna. Może wracać do swoich rodziców, bo w tym mieszkaniu nie ma już dla niej miejsca. Tak samo, jak nie ma już dla niej miejsca w sercu i życiu Chestera.

Słysząc trzaśnięcie drzwi, podskoczył przestraszony na kanapie i zaklął głośno, gdy poczuł coś mokrego na swojej ulubionej koszulce. Zaraz jednak zapomniał o tym i zadowolony wrócił do oglądania meczu hokeja.