Rozdział 4.

Ściskając mocniej teczkę w dłoni, przekroczył próg wytwórni płytowej i rozejrzał się po ogromnym holu, zatrzymując po chwili wzrok na uroczej recepcjonistce, która niekiedy wyglądała, jakby była na haju, bo do każdego się uśmiechała i to bez względu na to, czy do budynku wchodził gburowaty mężczyzna, czy wypindrzona paniusia z białym pieskiem pod pachą. Chester skinął głową na powitanie i w ostatnim momencie zatrzymał się przy recepcji, dochodząc do wniosku, że krótka pogawędka z uroczą Susane nikomu jeszcze nie zaszkodziła. Mężczyzna oparł się przedramionami o marmurowy blat i uśmiechnął się szarmancko do młodziutkiej recepcjonistki. Dałby sobie rękę uciąć, że nie dostała się na wymarzone studia i ktoś z rodziny załatwił jej pracę w wytwórni Warner Bross. Połowa z ludzi, którzy pracowali w tym budynku należała do tych, którym kiedyś coś się nie udało i teraz za wszelką cenę próbują zapanować nad swoimi chorymi ambicjami, przygotowując i podając kawę ważnym cwaniakom w garniturach.

- Hej, Susiii – przywitał się Chester, specjalnie przeciągając imię dziewczyny, gdyż to zawsze sprawiało, że tak uroczo chichotała pod nosem i oblewała się rumieńcem. – Jak mija ci dzień?

 - Dobrze, a teraz będzie jeszcze lepiej – powiedziała, opierając głowę na dłoni. Popatrzyła rozmarzonym wzrokiem na Benningtona i uśmiechnęła się słodko. – Podobno podpadłeś szefowi – dodała już nieco ciszej, spuszczając nieśmiało wzrok na blat recepcji. – Czeka na ciebie w swoim gabinecie.

- Wiem – westchnął i przewrócił oczami. – Czuję, że to nasza ostatnia rozmowa – dodał i odsunął się od recepcji. Na pożegnanie skinął głową i uśmiechając się lekko do dziewczyny, ruszył w swoją stronę.

Sam nie wiedział czemu, ale nie denerwował się, kiedy szedł do biura Boba. Może nerwy nieco go zżerały w drodze do wytwórni, jednak po przekroczeniu progu tego budynku wszystko uleciało z niego, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Chester pokonał ostatnie metry dzielące go od gabinetu szefa i przed wejściem do środka zapukał kilka razy, nie chcąc jeszcze bardziej podpaść temu wpływowemu mężczyźnie.

Prawda była taka, że Bob mógł zwolnić Chestera już kilkanaście razy, jednak nie zrobił tego, ponieważ był jednym z najbardziej utalentowanych pisarzy piosenek w USA. Wiele razy miał do czynienia z osobami, które uważały się za dobrych tekściarzy, ale Bennington w całej tej swojej skromności i oryginalności, był tak wyjątkowy, że równie dobrze inne wytwórnie mogłyby się o niego bić, gdyby tylko ktoś im o nim powiedział. Bob trzymał Chestera jakby w ukryciu, rzadko rozmawiał o swoim ulubieńcu z innymi ludźmi, bo najnormalniej w świecie bał się, że ktoś mógłby zaproponować Benningtonowi więcej pieniędzy, a wtedy on na pewno odszedłby do konkurencji.

- Hej – rzucił Chaz, zaglądając niepewnie do gabinetu. Spojrzał na siedzącego w fotelu potężnego mężczyznę i przełknął nerwowo ślinę. Stres na nowo opanował jego ciało, gdy zobaczył swojego pracodawcę i przypomniał sobie, jak ledwo kilka dni temu wywalił na zbity pysk dobrego tekściarza, który przecież był o wiele lepszy od Chestera. Przynajmniej jemu się tak wydawało i nie dopuszczał do siebie myśli, że to właśnie on jest najlepszy w tej wytwórni, a nie Chris. – Przyniosłem ten tekst.

- Dobrze – mruknął Bob, wskazując dłonią wolny fotel stojący naprzeciwko niego. – Siadaj. Chyba musimy pogadać.

Chester skinął głową na zgodę i usiadł na obrotowym fotelu, próbując nie dać po sobie poznać, jak bardzo stresuje go cała ta sytuacja. Czasami nie mógł uwierzyć, że ma trzydzieści sześć lat, a boi się faceta, który jest od niego niewiele straszy. Różnica była jednak taka, że Bob był jego pracodawcą i w każdej chwili może uczynić z Chestera bezrobotnego z milionami dolarów na koncie. Dla Benningtona to nie była już tylko praca i forma zarabiania pieniędzy, ale czysta przyjemność. Pisanie tekstów stało się sposobem przelewania na papier zbędnych emocji, które niegdyś tłumił w sobie i pozwalał im niszczyć się od wewnątrz. Kilka kartek papieru zastępowało Chesterowi pamiętnik, a napisane przez niego piosenki stawały się zbiorem jego myśli i wspomnień, których niekiedy było aż za dużo.

- Ostatnio spotkałem się z kumplem i wspomniał coś o Linkin Park – powiedział po chwili Bob, bawiąc się długopisem. Spojrzał uważnie na Chestera i uśmiechnął się półgębkiem, widząc malujące się na twarzy rozmówcy zaskoczenie. – Nie myślałeś o powrocie do tego wszystkiego?

- Szczerze? – Bennington poprawił się nerwowo na krześle i przejechał dłonią po szorstkich włosach. – Może czasami zastanawiam się nad tym, jakby to było, gdybym nie zjebał sobie głosu i mógł dalej śpiewać.

- Michael mówił coś o operacji strun głosowych. Podobno gdybyś się jej poddał, to po jakimś czasie mógłbyś wrócić do śpiewania – zauważył Bob i opadł z głośnym westchnięciem na oparcie obrotowego fotela. – Przemyśl to dokładnie. Linkin Park miało szansę stać się jednym z najlepszych rockowych zespołów na świecie. Już po wydaniu pierwszej płyty organizatorzy festiwali zabijali się o was.

- Nie musisz mi o tym przypominać. Ja nie straciłem pamięci, tylko głos – zaśmiał się Chester, opierając łokieć na podłokietniku krzesła. Głowę wsparł na dłoni i uważnie przyjrzał się rozmówcy. – Mówisz o tym teraz, bo…

- Tak po prostu – westchnął Bob, wzruszając obojętnie ramionami. – Na wypadek, gdybyś jednak zechciał wrócić do tego, co było.

- Uwierz, że za nic w świecie nie chciałbym wrócić do tego, co było – wymruczał Chester i położył teczkę z piosenką na blat biurka. – Może się nada. Jeśli nie, to złożę wymówienie czy coś.

Bob zaśmiał się pod nosem i pokręcił głową z niedowierzaniem, wyjmując z teczki kartkę z piosenką. Przeczytał powierzchownie tekst i przeniósł wzrok na siedzącego naprzeciwko niego Benningtona, który rozglądał się po pokoju, po raz setny oglądając wiszące na ścianach płyty różnych wykonawców.

- Dobrze… Bardzo dobry tekst, Chaz – przyznał Bob, uśmiechając się półgębkiem. – Dlaczego miałbym cię zwolnić? Więcej wiary w siebie. Masz trzydzieści sześć lat, a czasami zachowujesz się, jak zagubione dziecko w ciemności. Może potrzebujesz jakiegoś światełka, co? – zażartował, odkładając kartkę z tekstem na biurko.

- Mam Ninę – odpowiedział Chester i podniósł się z fotela, dając szefowi do zrozumienia, że to najlepsza pora na zakończenie tej rozmowy. – Pójdę już, jeśli nie masz nic przeciwko temu.

- Zezwalam.

Bennington prychnął w duchu i odwróciwszy się na pięcie, odszedł w stronę drzwi. Przed wyjściem na chwilę się zatrzymał, jakby licząc na coś jeszcze ze strony Boba, jednak nie słysząc już żadnych słów płynących z jego ust, nacisnął klamkę i opuścił pomieszczenie. Miał ochotę udusić Michaela własnymi rękoma i obawiał się, że jeśli chwilę nie odczeka, to naprawdę to zrobi zaraz po tym, jak przekroczy próg studia D. Był wściekły na przyjaciela za to, że rozpowiada wszystkim naokoło, a zwłaszcza Bobowi o możliwości powrotu do śpiewania. Nie  było szans, by kiedykolwiek znów chciał śpiewać. Za dużo łączyło się z tym wspomnień i to wcale nie pozytywnych. Niektórzy mówią, że nie należy wracać do tego, co było kiedyś i Chester właśnie tego się trzyma, chociaż niekiedy przeszłość sama wraca i nie pyta o zgodę.

Mężczyzna przekroczył próg studia i momentalnie zatrzymał wzrok na siedzącym przy konsoli Michaelu. W Chesterze wciąż buzowało od nadmiaru wrażeń, jednak zdołał opanować złość i na powitanie uśmiechnął się sztucznie do przyjaciela, który nie był taki głupi i od razu wyczuł, że coś jest na rzeczy. Nerwowo poruszył się na krześle i poskubał się palcami po przydługiej brodzie. Gdyby Chester taką zapuścił, to Nina puściłaby go z torbami i na koniec kopnęła w tyłek na rozpęd.

- Po cholerę mówisz Bobowi, że mogę wrócić do śpiewania? – zapytał w końcu Bennington, zakładając ręce na torsie. Unosząc jedną brew, spojrzał uważnie na przyjaciela i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Kuźwa, przecież wiesz, że nie wrócę do śpiewania! Tu nie chodzi o operację. Mogą usunąć tego pieprzonego polipa czy inne ustrojstwo, ale ja nie wrócę!

- Dlaczego nie? – Michael był tak opanowany, że momentalnie rozzłościł Chestera jeszcze bardziej. Widząc groźną minę przyjaciela, zmarszczył czoło i wzruszył ramionami. – Przecież było fajnie, kiedy istniało Linkin Park.

- Fajnie? – prychnął Chester i opadł na obrotowe krzesło, które stało obok Michaela. – No tak, fajnie było się tak najebać i na drugi dzień nic nie pamiętać, nie? Ach, wybacz, przecież nie ty byłeś wrakiem człowieka. To ja stoczyłem się na samo dno.

- Chest… - zaczął niepewnie Shinoda, w myślach uderzając się z otwartej dłoni w czoło. W jednej chwili zaczął żałować, że w ogóle zaczął ten temat. Mógł pokornie przeprosić Chestera za wtrącanie się w jego sprawy i opowiedzieć o tym, jak to rano prawie potrącił staruszkę na światłach. Oczywiście nie specjalnie, a przynajmniej nie do końca. On się spieszył, ona wtargnęła na ulicę i gdyby nie szybki refleks Michaela, doszłoby do tragedii. – Przepraszam, nie powinienem był.

- Nie, to ja przepraszam – wyszeptał Chester, przejeżdżając dłonią po czole.

Czuł, że jeśli jeszcze raz krzyknie na Michaela, to będzie tego żałował do końca życia. Przecież Kenji to jego najlepszy przyjaciel i musi wybaczać mu wszystko, chociażby popełnił największą głupotę życia. To on wyciągnął go z tego bagna i pomógł przejść przez odwyk. Nawet przyjeżdżał co weekend do tego zadupia, byleby tylko osobiście sprawdzić, jak Chester sobie radził, a bywało z tym różnie.

- Nie chciałem tak ostro – dodał po chwili Bennington i kątem oka spojrzał na Michaela, który w odpowiedzi tylko lekko się uśmiechnął i skinął głową na znak zgody. – Po prostu… Czasami są dni, że to wszystko wraca. Wraca i mnie na nowo niszczy. Ja wiem, teraz powiesz, że nie mogę na to pozwolić, że mam walczyć, ale… łatwiej jest się temu poddać – powiedział, nerwowo bawiąc się obrączką na palcu. Pochylił się do przodu, opierając przedramiona na nogach i spojrzał pustym wzrokiem wprost przed siebie. – Niekiedy to wraca nawet, gdy jestem z Niną. Jeszcze do niedawna to się jej bało, a teraz? Siedzimy razem, oglądamy komedię, ja zamykam oczy i widzę… widzę to wszystko. Jego twarz i ten ohydny uśmiech. Czasami brzydzę się nawet Niny. Rozumiesz? Czuję obrzydzenie, kiedy mnie dotyka. Są chwile, że mam ochotę ją uderzyć, wyżyć się na niej za wszystkie moje krzywdy. Chcę ją skrzywdzić tak, jak mnie skrzywdzono kiedyś. Tak, jak on mnie kiedyś krzywdził. – Chester na chwilę się zatrzymał i spojrzał na Michaela, który patrzył na niego i uważnie słuchał monologu. – Coś się ze mną dzieje, Mike, coś bardzo złego i boję się, że pewnego dnia ja znów pęknę…

Spojrzał z ukosa na leżącą na podłodze Ninę i zaraz przeniósł wzrok na stojący przed nim na stole kubek ze świeżo zaparzoną kawą. Sam nie wiedział, po co tak właściwie ją zrobił, bo nie miał najmniejszej ochoty na kolejną dawkę kofeiny i tak naprawdę nawet nie upił małego łyczka, odkąd usiadł z kubkiem przy stole. W głowie wciąż huczało mu od nadmiaru wrażeń, wciąż słyszał wykrzyczane pod adresem Michaela słowa, których nie wypowiedziałby, gdyby nie Bob i jego upartość. Może i chciałby wrócić do śpiewania, jednak strach przed tym, co mogłoby się wydarzyć, jeśli tylko pozwoliłby sobie na chwilę słabości, był tak obezwładniający, że nie pozwalał mu nawet myśleć o powrocie do branży muzycznej jako piosenkarz.

Głośne westchnięcie mężczyzny rozniosło się echem po salonie, tym samym zwracając na niego uwagę Niny, która od godziny wyginała się na rozłożonej na podłodze macie, udając, że ćwiczy jogę. Prawda była taka, że nie miała zielonego pojęcia, co mówi do niej facet z telewizora i tylko nieudolnie próbowała powtarzać za nim kolejne pozycje. Chester kolejny raz uważnie przyjrzał się swojej dziewczynie i oparł głowę na dłoni, mierząc szatynkę z góry na dół. Czarne i obcisłe legginsy doskonale podkreślały szczupłe nogi Niny, a także jej kształtną pupę i biodra, których mogłaby pozazdrościć niejedna kobieta. Z każdym kolejnym ruchem dziewczyny przykrótka i szeroka koszulka z kolorowym nadrukiem na przodzie unosiła się, tym samym ukazując jej płaski brzuch i znajdujący się na podbrzuszu tatuaż przedstawiający żołnierza ze skrzydłami i zawieszoną na kiju chorągiewką. Chester doskonale pamiętał, jak Michael spędził pół dnia na zaprojektowaniu tego tatuażu, a później przez dwa dni chodzili z Niną do różnych salonów, szukając odpowiedniej osoby, która podjęłaby się tego zadania. Kiedy już stracili wszelką nadzieję na powodzenie tej misji, Bennington przypomniał sobie o swoim dobrym kumplu, który robił mu każdy znajdujący się na jego ciele tatuaż, a który po dłuższej nieobecności nareszcie zdecydował się wrócić do miasta.

- Nudzi ci się? – zapytała Nina, spoglądając na Chestera przez ramię. Mężczyzna uśmiechnął się lekko i poruszył zabawnie brwiami. – Może dołączysz do mnie, co? Chyba nie za dobrze sobie z tym radzę i potrzebny jest mi ktoś, kto dokładnie wytłumaczy mi te pozycje… - powiedziała słodkim głosem, przygryzając kokieteryjnie palec.

- A potem zrobię ci egzamin – zaśmiał się Chester, podnosząc się z krzesła. Podszedł do siedzącej na podłodze Niny i założył ręce na torsie, uważnie jej się przyglądając.

- Ustny? – spytała Nina, przenosząc się na klęczki. Wyprostowała maksymalnie plecy i popatrzyła na mężczyznę, przygryzając dolną wargę.

- Ustnie, to ty możesz mnie przelecieć – wymruczał Bennington i momentalnie zatrzymał wzrok na leżących na stoliku okularach Niny. Założył je i zrobił poważną minę, próbując za wszelką cenę się nie roześmiać. – Plus dziesięć do inteligencji, co? – zaśmiał się i pomógł dziewczynie podnieść się z podłogi. – To co z tym zaliczeniem, panno Moreau? Słyszałem, że ostatnio opuściła panna kilka zajęć. Nie wiem, jak to będzie z tą piątką na koniec semestru.

- Ale panie profesorze… - zajęczała dziewczyna, opierając dłonie na torsie mężczyzny. – A jeśli tak bardzo ładnie pana poproszę, to podwyższy mi pan ocenę? Bo mi tak bardzo zależy na tej piątce… - zrobiła słodkie oczka i zagryzła dolną wargę, uważnie przyglądając się Chesterowi.

- Jak bardzo?

- Baaaardzo – mruknęła mu do ucha, owiewając ciepłym oddechem jego szyję i policzek. Uśmiechnęła się pod nosem, gdy poczuła silne dłonie Chestera na swoich biodrach i wbijające się w skórę palce.

- Myślę, że się dogadamy – odpowiedział nieco drżącym głosem, przyciskając do siebie Ninę.

Dziewczyna zarzuciła mu ręce na szyję i długimi paznokciami podrapała go po karku, sprawiając tym samym, że jego ciało przeszył przyjemny dreszcz.

- Wybacz, jeśli nie będę miała możliwości odpowiedzenia, ale sam wiesz, że z pełnymi ustami się nie mówi – wyszeptała uwodzicielskim głosem i przygryzła płatek ucha mężczyzny, którego dłonie zacisnęły się mocniej na jej biodrach.

Każde wyszeptane przez Ninę słowo powodowało, że w Chesterze nagle zaczęła pękać bariera, którą budował w sobie od tylu lat i która nigdy nie powinna była ulec choćby najmniejszemu uszkodzeniu. Przymykając powieki, widział przewijające się przed oczami obrazy. Przez chwilę nie kontaktował. Nie mógł rozpoznać poszczególnych scen, jednak zaraz wszystko zaczęło do niego wracać, a on nie chcąc dać się temu zniszczyć, jeszcze mocniej wbił palce w delikatną skórę dziewczyny, nie zważając nawet na cichy jęk, który wydostał się z jej ust. Czując na ustach przyjemne ciepło, pogłębił pocałunek i powoli zaczął się kierować do znajdującej się na końcu przedpokoju sypialni. Nina szła krok w krok za swoim chłopakiem, pozwalając mu robić ze sobą to, na co tylko miał ochotę. Chester po chwili oderwał się od szatynki i spod przymrużonych powiek, spojrzał jej w oczy, w których dostrzegał jedynie pożądanie i tą bezgraniczną miłość. W tamtym momencie to uczucie było mu kompletnie obce; jakby w jednej chwili zapomniał o tym, co tak naprawdę czuje do Niny.

- Chester? – szepnęła drżącym głosem szatynka, opierając się plecami o ścianę przedpokoju. Mężczyzna stanął tuż przed nią i popatrzył takim wzrokiem, jakim jeszcze nigdy na nią nie spojrzał. – Wszystko w porządku? – zapytała nieco zbita z tropu, wyczuwając dziwną atmosferę unoszącą się w pomieszczeniu.

Bennington nie odpowiedział, tylko położył dłonie na biodrach dziewczyny i zachłannie wpił się w jej usta, zsuwając po chwili ręce na pośladki szatynki. Zacisnął je na nich mocno, a gdy Nina z tego wszystkiego przygryzła jego dolną wargę, na chwilę się od niej odsunął. Przejeżdżając językiem po ustach, czuł metaliczny posmak krwi, jednak zdawało mu się to w ogóle nie przeszkadzać, gdyż zaraz po tym ponownie przygwoździł Ninę do ściany swoim ciałem i zachłannie ją pocałował. Szatynka wsunęła nieco zimne dłonie pod koszulkę Chestera i wbiła paznokcie w jego plecy, zostawiając czerwone ślady i niewielkie zadrapania. Odsunął Ninę od ściany i pchnął ją w stronę sypialni, przez co o mały włos nie przewróciła się na ziemię. Bennington w porę złapał dziewczynę za rękę i przyciągnął do siebie, od razu wpijając się w jej malinowe wargi.

Z każdą kolejną chwilą tracił nad sobą panowanie i wiedział, że jeśli czegoś z tym nie zrobi, to nawet jeżeli po tym wszystkim poczuje ogromną ulgę i satysfakcję, to na drugi dzień zeżre go wstyd i poczucie winy, że przez niego ucierpiała niewinna Nina.

Popchnął dziewczynę na łóżko, a sam zrzucił z siebie koszulkę, tym samym ukazując oczom szatynki swoje wytatuowane ciało. Nina uśmiechnęła się kokieteryjnie i zagryzła dolną wargę, przesuwając się na łóżku w stronę stojącego obok niego Chestera. Uklękła na materacu i zwinnym ruchem odpięła klamrę paska jego spodni, które po chwili zsunęły się do kostek. Kiedy zaczęła składać pocałunki na torsie i brzuchu mężczyzny, ten chwycił za końce jej krótkiej koszulki i szybko ją z niej zdjął. Po tym z gwałtownością odepchnął do siebie szatynkę, przez co miękko wylądowała na materacu, i pochylił się nad nią, opierając ręce po obu stronach jej głowy.

Przez dłuższą chwilę patrzył Ninie w oczy i nawet jeśli dostrzegał w nich te iskierki podniecenia, wiedział, że się go boi. Drżała ze strachu za każdym razem, gdy dotykał jej ciała, bo tak naprawdę nie wiedziała, czego może się po nim spodziewać. Pierwszy raz był tak brutalny i nieprzewidywalny w swoich czynach, że chwilami czuła się, jakby był całkowicie jej obcy.

Jakby to nie był jej Chester.