Rozdział 6.

Czując mocne szturchnięcie w ramię, uniosła powieki i popatrzyła kątem oka na siedzącą obok Cheryl. Od tamtej feralnej imprezy w klubie w ogóle nie rozmawiały, bo Nina najnormalniej w świecie nie miała siły na tłumaczenie się koleżance, dlaczego razem z Chesterem wyszła wcześniej, a ją zostawiła na pastwę losu z nieprzyjacielskim Michaelem. Spotkanie z Nathanem całkowicie wyprowadziło Ninę z równowagi, nagle wszystkie wspomnienia wróciły i nawet opiekuńczość Chestera nie mogła tego zmienić. Mimo wszystko dziewczyna poczuła ogromną ulgę, gdy nareszcie opowiedziała o tym swojemu chłopakowi. Przez cały ten czas bała się, że uzna ją za wariatkę, bo czy normalna osoba dałaby sobą tak pomiatać? Równie dobrze mógł stwierdzić, że ma nie po kolei w głowie, skoro pozwalała Nathanowi tak się traktować, ale wtedy była inną osobą. Zagubiona i odtrącona przez wszystkich nastolatka, która jedyne oparcie odnajdowała w swoim chłopaku. Dopiero, kiedy cały ten koszmar dobiegł końca, a ona zdołała pozbierać się po związku z Nathanem, zdała sobie sprawę z tego, jak wielki błąd popełniła, pozwalając mu na to wszystko. Przecież zasługiwała na szczęście, na miłość i szacunek. Nauczyła się tego dopiero przy Chesterze, który pokazał jej, jak powinna być traktowana każda stąpająca po ziemi kobieta.

- Wyskoczymy po zajęciach na kawę? – zapytała szeptem Cheryl, przysuwając się bliżej Niny. Szatynka zerknęła na wykładowcę i wzruszyła ramionami. – Weź, co się z tobą ostatnio dzieje? Ja rozumiem, że twój książę nie lubi siedzieć sam w domu, ale chyba na dwie godzinki możesz wyskoczyć z koleżanką.

- Przestań, nie o niego chodzi – burknęła Nina i czując wibracje w kieszeni spodni, wyjęła z niej telefon. Sprawdzając, czy wykładowca się na nią nie patrzy, odblokowała ekran i odczytała wiadomość od Shinody. – Poza tym, mam już plany. Idę się spotkać z Michaelem.

- Och, Chester wie, że spotykasz się za jego plecami z Michaelem? – spytała Cheryl, posyłając szatynce kpiący uśmieszek. – Z resztą, nieważne. Rób, co chcesz.

Nina już miała odpowiedzieć, gdy nagle wokół nich zrobiło się wyjątkowo głośno, a wszyscy zaczęli podnosić się ze swoich miejsc. Zdezorientowana szatynka rozejrzała się dookoła i w końcu sama wstała z niewygodnego krzesła, w przelocie wrzucając do torebki notes i długopis. Posłała Cheryl lekki uśmiech i czym prędzej opuściła aulę, chcąc jak najszybciej znaleźć się poza granicami uczelni. Miała dość tego miejsca i wszystkiego, co go dotyczyło. Wykręciła numer do Michaela i podeszła szybkim krokiem do swojego samochodu, po drodze wolną dłonią szukając kluczyków w zapełnionej niepotrzebnymi rzeczami torebce.

- Hej, Mike – przywitała się zdyszana, nareszcie odnajdując zgubę. Otworzyła pilotem drzwi i wsiadła do czarnego bentleya. – Skończyłam wcześniej zajęcia, więc jeśli możesz, to…

- Świetnie! Będę za dziesięć minut w kawiarni – przerwał jej szybko mężczyzna, na co Nina uśmiechnęła się pod nosem i pokręciła głową z rozbawieniem. – Do zobaczenia – rzucił na koniec i rozłączył się, nim dziewczyna zdążyła mu odpowiedzieć.

Cały Mike, pomyślała, odkładając telefon na siedzenie pasażera. Odpaliła silnik samochodu i powoli wyjechała ze szkolnego parkingu, po chwili dołączając do ruchu głównej ulicy. Miała cichą nadzieję, że uda jej się ominąć popołudniowe korki, jednak zaraz bańka pękła, gdy zobaczyła przed sobą ciągnący się sznur samochodów. Załamana oparła głowę o zagłówek fotela i włączyła radio, licząc na to, że ulubiona muzyka pozwoli jej się nieco zrelaksować. Jęknęła głośno, kiedy okazało się, że Chester zamienił płyty w odtwarzaczu i zamiast ukochanego głosu Adama Levine’a usłyszała potworne krzyki nieznanego jej mężczyzny. Szybko wyłączyła radio i wyjęła z niego płytę. Dokładnie przyjrzała się czerwonej naklejce, jednak nim zdążyła odczytać nazwę zespołu, usłyszała irytujący dźwięk klaksonu.

- Pali się czy świat się kończy? – burknęła zdenerwowana, podjeżdżając kilka metrów do przodu. Zatrzymała ponownie samochód i spojrzała we wsteczne lusterko, robiąc przy okazji głupie miny do kierowcy stojącego za nią pojazdu. 

Przewróciła oczami i ponownie przyjrzała się leżącej na jej nogach płycie. Linkin Park: Hybrid Theory. Dziewczyna zmarszczyła czoło, próbując skojarzyć z czymś nazwę zespołu. Nagle nad głową Niny zapaliła się żaróweczka, a ona przypomniała sobie o znajdującym się na plecach Chestera tatuażu.

- O mój Boże… - wyszeptała, umieszczając z powrotem płytę w odtwarzaczu. Włączyła radio i obejrzała się za siebie, gdy ponownie rozległ się głośny dźwięk klaksonu. – Goń się, cwelu! – krzyknęła chociaż doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że i tak jej nie usłyszy.

Wydając z siebie nieartykułowany dźwięk, ponownie wbiła się w fotel i zacisnęła dłonie na kierownicy, próbując wsłuchać się w słowa płynącej z radia piosenki.

It's like I'm paranoid lookin' over my back
It's like a whirlwind inside of my head
It's like I can't stop what I'm hearing within
It's like the face inside is right beneath my skin

Nina otworzyła szerzej oczy i rozdziawiła usta, gdy powoli zaczął do niej docierać sens słów. Kiedy sznur samochodów nieco się rozluźnił, skręciła w boczną alejkę, która zaprowadziła ją prosto pod kawiarnię, gdzie czekał już na nią Mike. Już z daleka dojrzała jego grafitowe bmw, więc zaparkowała bentleya na wolnym miejscu niedaleko wejścia do lokalu, wyjęła kolejny raz płytę z odtwarzacza i wysiadła czym prędzej z pojazdu, w przelocie zabierając jeszcze torebkę. Sama nie wiedziała, dlaczego tak bardzo zdenerwowała się, kiedy to wszystko nagle do niej dotarło. Przecież taka była umowa: zero wracania do przeszłości, bo tak jest przecież łatwiej. Tylko dlaczego zataił przed nią fakt, że miał kiedyś zespół?

Z rozmachem otworzyła drzwi kawiarni i namierzywszy wzrokiem siedzącego przy jednym ze stolików Michaela, od razu do niego podeszła. Na dzień dobry rzuciła CD na blat i założyła ręce na biuście, przyglądając się uważnie mężczyźnie.

- Coś jeszcze powinnam wiedzieć? – zapytała drżącym głosem, opadając bezwładnie na krzesło. Michael popatrzył szklistymi oczami na płytę, a później wbił wzrok w dziewczynę i uśmiechnął się lekko. – Domyślam się, że wiesz o Linkin Park.

- Tak właściwie, to ja byłem… jakby to powiedzieć… założycielem tego zespołu…? – Shinoda posłał Ninie rozbrajający uśmieszek i wzruszył ramionami, gdy dziewczyna zmarszczyła pytająco czoło. – Nie patrz tak na mnie. Nasza kariera nie trwała zbyt długo. To było na zasadzie wypalającej się żarówki: nagle zabłysnęliśmy na muzycznej scenie i równie szybko zniknęliśmy. Może byłoby inaczej, gdyby nie…

- Gdyby nie co? – odezwała się zniecierpliwiona Nina, spoglądając na idącego do ich stolika kelnera. – Dla mnie zielona herbata – uprzedziła go i uśmiechnęła się lekko. Michael pozostał przy zamówionej wcześniej kawie i westchnął cicho, kiedy młody pracownik odszedł w swoją stronę. – Mike, nie denerwuj mnie nawet.

- Chester ma poważne problemy z głosem – powiedział w końcu Mike, opierając przedramiona na stoliku. Splótł dłonie w silnym uścisku i na chwilę zamilkł, przyglądając się czemuś, co znajdowało się na blacie. – Dlatego poprosiłem cię o to spotkanie – dodał i ponownie westchnął. – Chciałem cię prosić, żebyś pogadała z nim o tej operacji…

- Operacji? – ponownie mu przerwała, nie mogąc dłużej znieść tych wszystkich tajemnic.

Gdyby teraz dorwała Chestera, posadziłaby go na kanapie w salonie i opowiedziała od A do Z o swojej przeszłości, nie pomijając żadnych ważnych i mniej ważnych informacji na swój temat. Powiedziałaby mu nawet o tym, jak w przedszkolu rozlała farby na nową wykładzinę, licząc na to, że mężczyzna później uczyni to samo i w końcu się przed nią otworzy. Żałowała, że wchodziła z nim w jakikolwiek układ, a tym bardziej tak idiotyczny. Nagle zdała sobie sprawę z tego, że przecież nic o nim nie wie. Jakieś podstawowe informacje o tym, co lubi zjeść na śniadanie, czego wręcz nie znosi, jednak nie znała szczegółów z jego przeszłości i chyba to najbardziej zaczynało ją przerażać.

- Chester ma polipa na strunach głosowych. To nie jest aż tak poważne, jak może brzmi, ale powinien jak najszybciej poddać się operacji – powiedział Mike i ukrył twarz w dłoniach.

Nina patrzyła na mężczyznę szeroko otwartymi oczami, zastanawiając się, co jeszcze usłyszy o swoim chłopaku.

- Od kiedy… Od kiedy o tym wie? – spytała roztrzęsiona, nawet nie dziękując kelnerowi za przyniesienie zamówienia. Przełknęła nerwowo ślinę i sięgnęła po omacku do cukierniczki. Jedna łyżeczka, druga, trzecia i gdyby nie szybki refleks Michaela, który złapał Ninę za dłonie, wypiłaby cukier z herbatą, a nie na odwrót. – Przez to rozpadł się zespół?

- Tak – skłamał poniekąd Michael, bojąc się zagłębiać w szczegóły przeszłości Chestera. Szybko doszedł do wniosku, że jeżeli Bennington będzie chciał opowiedzieć o wszystkim Ninie, to i tak to zrobi. Mike już wiele razy przekonał się, że nie warto wtrącać się w sprawy Chestera, dlatego zostawił tę kwestię tylko jemu. – Pomyślałem, że tobie uda się na niego wpłynąć.

- Wpłynięcie na decyzję Chestera to chyba cud, ale spróbuję – odpowiedziała Nina, przeczesując nerwowo włosy skostniałymi palcami. – Dlaczego dopiero teraz mi o tym mówisz?

- Sam nie wiem – westchnął mężczyzna, wzruszając przy tym ramionami. – Ostatnio gadaliśmy z Chesterem o ewentualnym powrocie do tego wszystkiego, ale on… On chyba tak naprawdę nie chce – wymruczał pod nosem i dopił szybko zimną kawę. – Jednak o tym, to już on powinien ci opowiedzieć.

W mieszkaniu panowała idealna cisza, co nieco zaniepokoiło Ninę, jednak zaraz po zdjęciu butów usłyszała głośne ziewanie dobiegające z salonu. Dziewczyna zrzuciła z siebie kurtkę i już miała pójść do sypialni, by odłożyć na szafkę nocną telefon, jak to miała w zwyczaju robić po powrocie do mieszkania, gdy nagle wokół nadgarstka poczuła silny uścisk. Coś w niej pękło, a serce na chwilę się zatrzymało, kiedy w głowie zaczęły powstawać coraz to gorsze scenariusze. Przymknęła powieki i zagryzła dolną wargę, bojąc się za siebie obejrzeć. Doskonale wiedziała, że to Chester, jednak ten jeden głupi gest przywołał tak wiele wspomnień, że nie potrafiła przez chwilę racjonalnie myśleć.

- Gdzie byłaś? – spytał mrukliwym głosem, odwracając dziewczynę przodem do siebie. – Pytam, gdzie byłaś.

- Spotkałam się z Michaelem – odpowiedziała spokojnie, starając się nie wybuchnąć. Wiedziała, że to tylko pogorszyłoby całą sytuację. Wolała nie ryzykować wybuchu kłótni, bo tak czy siak przegrałaby starcie z Chesterem. – Chciał porozmawiać. Dlaczego nie powiedziałeś mi, że masz problemy zdrowotne?

- A co cię to obchodzi? – Bennington odsunął się od swojej dziewczyny i spojrzał na nią z wyrzutem. – To teraz jesteś psiapsiółką Mike’a? Może jeszcze mi zaraz powiesz, że się z nim przespałaś?

- Słucham?! – krzyknęła Nina, rzucając się z pięściami na mężczyznę. – Co się z tobą dzieje, Chaz? – zapytała już nieco ciszej, a gdy jej głos niebezpiecznie się załamał, przełknęła nerwowo ślinę i pokręciła głową z niedowierzaniem. – Jeśli posądzasz mnie o zdradę, to dlaczego wciąż ze mną jesteś?

- Nie wiem – warknął i rozłożył ręce w geście poddania. – Nie wiem, dlaczego z tobą jestem. Może dlatego, że nie pozwalasz mi odejść. Może dlatego, że jesteś jedyną osobą, która utrzymuje mnie w teraźniejszości i nie pozwala przeszłości wracać.

- Chaz… - szepnęła Nina, kładąc zimną dłoń na policzku mężczyzny. On jednak odsunął się od niej i poszedł do sypialni. – Chester, zaczekaj – powiedziała spanikowana dziewczyna, nie wiedząc, czego jeszcze może się po nim spodziewać. Przez ostatnie dni pokazał, że stać go naprawdę na wiele i nie wolno z góry zakładać, że w pewnej chwili nagle nie wybuchnie.

Mężczyzna wyjął z szafy walizkę i otworzywszy ją, zaczął wrzucać do niej przypadkowe ubrania, nie zważając na to, czy są jego, czy już Niny. Szatynka złapała go za rękę i zatrzymała ją w połowie drogi do górnej szafki.

- Przestań – poprosiła błagalnym głosem, wpatrując się w Chestera załzawionymi oczami. – Nie wiem, co się z tobą dzieje. Nie dopuszczasz mnie do siebie, a widzę, że odkąd dowiedziałeś się o Nathanie, coś się w tobie zmieniło. Coś w tobie pękło i boję się, że będzie coraz gorzej.

- Chciałbym ci obiecać, że nie będzie – powiedział łamiącym się głosem, spuszczając wzrok na dłoń dziewczyny, która wciąż spoczywała na jego przedramieniu. Jej jasna cera tak idealnie kontrastowała płomieniami ozdabiającymi rękę mężczyzny. Nagle coś w nim pękło. Ponownie bariera, którą w sobie budował pękła na pół przepuszczając przez szczelinę wspomnienia z przeszłości. – Przepraszam – szepnął, opadając bezwładnie na kolana. – Tak cholernie cię za wszystko przepraszam – dodał i obejmując ramionami nogi dziewczyny, przytulił twarz do jej brzucha i przymknął powieki, czując ogarniającą jego ciało bezsilność. – Nie zostawiaj mnie. Tak bardzo cię potrzebuję…

Nie mógł spać tej nocy. Gdy po raz kolejny odwrócił się na plecy, zrezygnowany odrzucił na bok kołdrę i podniósł się do pozycji siedzącej, nogi spuszczając na zimne panele. Czuł ogarniającego jego ciało zmęczenie, jednak nie potrafił zasnąć. Jakby się czegoś bał, a organizm podświadomie ostrzegał go przed utratą kontaktu z rzeczywistością. Przejechał dłońmi po szorstkich policzkach i wziął głęboki wdech. Wpływające do pokoju chłodne powietrze nieco pomogło Chesterowi, jednak bardziej wolałby, żeby zamiast tlenu do pomieszczenia dostał się gaz usypiający, dzięki któremu mógłby przez chwilę odpocząć, nie martwiąc się o to, że coś złego wydarzy się, jeżeli pozwoli sobie zasnąć.

Słysząc ciche skrzypnięcie łóżka, spojrzał przez ramię na śpiącą Ninę i zaraz odwrócił wzrok, gdy jej powieki się uniosły, a ona wbiła wzrok prosto w niego. Nerwowo przełknął ślinę, bojąc się tego, co może się zaraz stać. Praktycznie w ogóle nie rozmawiali od popołudniowej kłótni, dlatego też nie miał zielonego pojęcia, jak się zachować. Dziewczyna po chwili uklękła na materacu tuż za nim i objąwszy wątłymi ramionami jego ciało, mocno przytuliła się do wytatuowanych pleców.

- Nie możesz spać – stwierdziła, opierając brodę na barku mężczyzny. On w odpowiedzi skinął głową, chociaż to i tak było zbędne, bo Nina doskonale widziała, że nie może zasnąć. – Chaz?

- Hm? – mruknął ledwo słyszalnie, zerkając przez ramię na szatynkę.

- Wiesz, że ja tu jestem? – spytała szeptem, zjeżdżając ciepłymi dłońmi na tors mężczyzny. Drgnął pod wpływem jej dotyku, a jego mięśnie momentalnie się napięły, jakby szykując się do odparcia ataku wroga. – Nigdzie się nie wybieram i jeśli tylko chcesz, to możesz mi o wszystkim opowiedzieć. Chaz, nie jestem tchórzem. Nie ucieknę.

Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem i przejechał dłonią po przedramieniu Niny. Dziewczyna nachyliła się maksymalnie i musnęła delikatnie jego policzek, po czym odsunęła się od niego i pociągnęła za sobą, zmuszając do położenia się na materacu. Gdy tylko Chester opadł bezwładnie na plecy, szatynka przytuliła się do jego boku i głośno westchnęła, drażniąc przy tym oddechem brzuch mężczyzny.

- Wszystko się ułoży, tylko pozwól mi sobie pomóc, Chaz – powiedziała ściszonym głosem. – Kiedyś uda ci się pokonać przeszłość, a wtedy ja stanę przed tobą, przytulę cię i wyszeptam ci do ucha, że osiągnąłeś cel i możesz zacząć żyć na nowo.

- Łatwiej uciec, zastępując ten ból czymś nieczułym – pomyślał mężczyzna, obejmując ramieniem szczupłe ciało zasypiającej powoli dziewczyny. – O wiele łatwiej iść, niż samemu zmagać się z cierpieniem. 

 *

Zapraszam: violent-saint