Rozdział 3.

Nie do końca jeszcze rozbudzony usiadł na łóżku i ziewnął głośno, rozglądając się przy tym po sypialni. Po porozrzucanych po podłodze ubraniach i niedomkniętych drzwiach od szafy domyślił się, że Nina kolejny raz zaspała na uczelnię i wszystko robiła w pośpiechu. Pewnie na jego nieszczęście nie zdążyła wyjść z psami na spacer i teraz czekają na niego nieprzyjemne niespodzianki w salonie. Miał tylko cichą nadzieję, że dywan, na który wydał kupę kasy, wciąż jest w nienaruszonym stanie. Oparłszy łokcie na udach, przejechał dłońmi po zmęczonej twarzy i głośno westchnął, przenosząc po chwili wzrok na siedzącego w progu pokoju szczeniaka. Mimowolnie na twarzy Chestera pojawił się znikomy uśmiech, jednak zaraz zniknął, gdy poczuł przeraźliwy ból głowy. Na samą myśl o tym, że tego dnia musi dokończyć piosenkę, którą zamówił jakiś nadziany gwiazdor pozbawiony jakiegokolwiek talentu do pisania tekstów na własną płytę, mężczyźnie zrobiło się niedobrze. Przez chwilę tkwił w letargu i dopiero kiedy poczuł na bosej stopie coś zimnego, opamiętał się na tyle, by sprawdzić, co dzieje się dookoła niego. Spuścił wzrok na podłogę i zaśmiał się cicho, gdy zobaczył kręcącego się przy nim szczeniaka. Po niebieskiej obroży rozpoznał Simbę, który nieśmiało dotykał zimnym nosem jego bosej stopy.

- Czego byś chciał? – spytał Chester zachrypniętym po nocy głosem. Poruszył nogą, dokładnie obserwując zachowanie szczeniaka. Simba nie odrywał wzroku od stopy mężczyzny, a gdy ten ponownie przesunął nią po dywanie, nieśmiało dotknął ją łapą i odskoczył w bok. – Chodź tutaj – zamruczał, łapiąc psa za obrożę. Wziął go na ręce i położył się na łóżku, kładąc szczeniaka na swoim torsie. – Gdzie masz siostrę, co?

W tym momencie do pokoju wbiegła Kiara i z rozpędu chciała wskoczyć na łóżko, jednak odbiła się od niego brzuchem i wylądowała na twardej podłodze. Chester próbował powstrzymać śmiech, jednak cała sytuacja była tak rozbrajająca, że nie mógł i po chwili pokój wypełnił się dźwięcznym śmiechem mężczyzny. Odłożył Simbę na bok i podniósł się do pozycji siedzącej, dokładnie obserwując suczkę. Kiara popatrzyła na Chestera, podrapała się za uchem i wyszła z gracją z pokoju, wymachując przy tym ogonem na wszystkie strony.

Mężczyzna zaśmiał się pod nosem i podążył do kuchni, próbując ignorować Simbę, który doszedł do wniosku, że długie nogawki spodni dresowych mężczyzny są tak smaczne, że należy je trochę pogryźć. Chester w dalszym ciągu był tak rozespany, że nawet nie odepchnął od siebie psa, pozwalając mu robić z nogawką to, na co tylko miał ochotę. Przecierając rozespane oczy, otworzył na oścież lodówkę i dopiero po chwili dotarło do niego, że na jej drzwiczkach jest przylepiona karteczka. Przeczytał dokładnie wiadomość od Niny i odetchnął z ulgą, gdy okazało się, że psy były na porannym spacerze i kolejny raz będzie musiał z nimi wyjść dopiero przed południem.

- Dzień dobry, paniczu Bennington, co dzisiaj zechce pan zjeść na śniadanie? – zapytał samego siebie, przeglądając przy tym zapełnione jedzeniem półki lodówki. – Hm, dzisiaj mam ochotę na jajecznicę. Janie, przygotuj jajecznicę na bekonie… może być z trzech jajek – odpowiedział pod chwili, wyjmując z opakowania odpowiednią ilość jajek. – Chociaż, zaszaleję i zjem z czterech. Najwyżej mój cholesterol mnie wykończy – dodał i dobrał jeszcze jedno jajko. Resztę odłożył do lodówki, zabrał bekon i zamknął z hukiem drzwi. Gdy tylko to zrobił, zobaczył siedzące w progu szczeniaki, które patrzyły na niego wielkimi oczami, jakby w ten sposób chciały na nim coś wymusić. – Wiecie co? Zaczynam wierzyć w powiedzenie, że jaki pan taki pies – powiedział rozbawiony i odłamał kawałek bekonu, po czym rzucił psom pod nos. – A piśnijcie choć słówko Ninie, to będziecie spać na balkonie.

Dopiero po chwili Chester zdał sobie sprawę z tego, że właśnie rozmawia z psami i załamany uderzył czołem w drzwi od lodówki. Ponoć każdy na starość głupieje, więc wszystko było jasne. Z szafki wyjął patelnię i zabrał się za przygotowywanie jajecznicy. Co chwilę czuł na bosych stopach zimne noski szczeniaków, ale postanowił być nieuległym wobec nich. Chciał zobaczyć, czy jeszcze potrafi być taki asertywny, jak kiedyś.

Słysząc dzwonek swojego telefonu, zaklął głośno i odstawił patelnię na inny palnik, by za ten czas, gdy będzie biegł na złamanie karku do sypialni, nic nie stało się jajecznicy. Szybkim krokiem udał się do pokoju i spod poduszki wyjął wyjące urządzenie. Widząc wyświetlające się imię przyjaciela, uśmiechnął się półgębkiem i odbierając połączenie, ruszył z powrotem do kuchni.

- Myślałem, że cię uprowadzili i wywieźli do innego kraju – powiedział Mike na wstępie.

- Od razu na inny kontynent – odgryzł się Chester, przytrzymując ramieniem telefon przy uchu. Szybko dokończył jajecznicę i przerzucił ją na talerz. – Misio się za mną stęsknił, że dzwoni?

- Oczywiście, kwiatuszku! – zaśmiał się Shinoda i parsknął głośnym śmiechem. – A tak na serio, to w wytwórni pytali, kiedy będziesz miał gotowy ten tekst.

- Niech, kuźwa, sami coś napiszą, a nie nękają mnie telefonami – burknął pod nosem Bennington, idąc ze śniadaniem do salonu. Ułożył wszystko na niskim stoliku, a sam usiadł na kanapie, od razu włączając telewizor. Przełączył na poranne wiadomości i głośno westchnął. – Spróbuj napisać coś, żeby nadawało się dla jakiegoś debila od dubstepu.

- No wiesz… - zaczął niepewnie Mike, zapewne zastanawiając się, jak daleko może się zapędzić ze swoimi wywodami. – W każdym bądź razie ta piosenka ma być gotowa na dzisiaj. Już wczoraj Bob się nieźle wkurzył, gdy dowiedział, że nadal jej nie skończyłeś.

- Może mi naskoczyć – prychnął Chester, grzebiąc widelcem w jajecznicy. – Powiedz mu, że jak dalej będzie mnie tak poganiał, to ten jego pajac zaśpiewa Wlazł kotek na płotek.

- Serio nic nie masz?

- Coś mam, ale to takie… - Bennington przełknął jajecznicę i przymknął powieki, gdy jedzenie stanęło mu w gardle. Nienawidził rozmawiać o interesach przy śniadaniu, bo wtedy od razu się denerwował i wszystkiego mu się odechciewało. – Dobra, postaram się dzisiaj to dokończyć i jutro dostanie ten cholerny tekst.

- Uhm, okay – mruknął cicho Mike. – To może, jak już jutro wpadniesz do wytwórni, to wyskoczymy potem na jakieś piwko czy inny soczek?

- Soczek odpowiada – uśmiechnął się szeroko i przeniósł wzrok na telewizor. – Dobra, kończę, bo mi śniadanie stygnie. 

Po szybkim pożegnaniu się z Michaelem, zakończył połączenie, a telefon odrzucił na bok. Dopiero po chwili upewnił się, czy na pewno wylądował on na kanapie i odetchnął z wyraźną ulgą, gdy zobaczył leżące obok niego urządzenie. Jeszcze tego by brakowało, żeby na rozpoczęcie nowego dnia rozwalił swojego iPhona.

Po zjedzeniu śniadania i potajemnym dokarmianiu szczeniaków suchym chlebem, poszedł do kuchni i odłożył brudne naczynia na blat.

- Janie, zajmij się tym – powiedział do samego siebie takim tonem głosu, jakby pochodził z rodu szlacheckiego, a zmywanie naczyń było czymś dla niego haniebnym. – Oczywiście, paniczu Bennington, zaraz się tym zajmę – odpowiedział po chwili i wrzucił naczynia do zmywarki.

Pokręcił głową z niedowierzaniem dla samego siebie i wrócił do salonu. Szczeniaki właśnie bawiły się sznurkami w przeciąganie liny, więc nie zawracając sobie nimi zbytnio głowy, poszedł do sypialni. Na stojącym przy oknie biurku jak zwykle panował istny chaos, w którym trudno było cokolwiek znaleźć. Chester jedynie chciał kartki, na których przez ostatnie dni spisywał swoje coraz to nowsze pomysły. Niestety Nina tak bardzo nabałaganiła na blacie, że znalezienie odpowiednich plików graniczyło z cudem. Narzekając na swoją dziewczynę, poprzekładał jej rzeczy na jedną stronę i zabrał się za układanie swoich tekstów. Na szczęście zaraz w ręce mężczyzny wpadły piosenki i luźne myśli, które teraz zamierzał poukładać w jedną, logiczną całość. Słysząc szczekanie psów, obejrzał się za siebie, jednak okazało się, że tylko dały się ponieść zabawie. Wrócił więc do szperania w szafkach i serce o mało co nie wyskoczyło mu z piersi, gdy po dłuższej chwili nie odnalazł czarnej teczki. Czując coraz szybsze uderzenia mięśnia, klęknął na dywanie i wyrzucił z półki wszystko, co się tam znajdowało.

- Nie, nie, nie! Tylko nie to – powiedział załamany, przeglądając rzeczy. – Nie może tego zobaczyć – dodał ciszej, przerzucając wszystko po kolei.

Po chwili w jego ręce wpadła odpowiednia teczka, jednak dla pewności sprawdził jej zawartość i gdy okazało się, że to ta właściwa, odetchnął z ulgą. Już dawno powinien był spalić te teksty w kominku, którego nie mieli, albo podrzeć na małe kawałki i wywalić na śmietnik, jednak chyba tak naprawdę nie potrafił tego zrobić. Z tymi piosenkami wiązała się cała jego przeszłość, a na razie nie był na tyle odważny, by wymazać wszystko z pamięci. Zamknął teczkę i odłożył ją na miejsce, zasłaniając jakimiś książkami i zeszytami.

Zabrał kartki z tekstami i wrócił do salonu. Szczeniaki siedziały przed telewizorem i wpatrywały się w ekran, jakby naprawdę rozumiały to, co mówi do nich dziennikarka. Chester usiadł na kanapie i przełączył na Animal Planet, gdzie właśnie leciał jakiś program o psach. Goldeny jakby rażone piorunem poderwały się na równe nogi i zaszczekały piskliwie, gdy na ekranie pojawiły się dorosłe osobniki tej samej rasy, co one.

- Że ja się na to zgodziłem – westchnął bezradnie Chester, rozkładając na niskim stoliku kartki. Uważnie im się przyjrzał, przeleciał wzrokiem po poszczególnych wersach i załamany swoją bezsilnością, ukrył twarz w dłoniach. – Janie, co myślisz o piosence o bąbelkach? – zapytał po chwili, przejeżdżając rękoma po zarośniętych policzkach. Od razu przypomniał sobie, że jeszcze wczoraj przed pójściem spać obiecał Ninie, że w końcu się ogoli. Na razie jednak nie miał na to najmniejszej ochoty. – O bąbelkach? Paniczu Bennington, czy panicz na pewno dobrze się czuje? – spytał samego siebie, opierając się o oparcie kanapy. Założył ręce za głowę i spojrzał w śnieżnobiały sufit. – Właśnie chyba nie. Skoro chcę pisać o bąbelkach, to coś ze mną jest nie tak – wymruczał na wpół załamany, na wpół rozbawiony i wstał z kanapy. – Herbata dobrze mi zrobi. A może kawa? Nie, herbata. Kawa jest niezdrowa. A co w sumie jest zdrowe? Janie, czy możesz przestać się ze mną kłócić? Dobrze, paniczu Bennington, już milczę. Dziękuję.

Po szybkiej wymianie zdań z samym sobą, Chester zrobił herbatę i wrócił do salonu, by kontynuować pracę nad piosenką. Bywały dni, że pisanie piosenek było dla Chestera naprawdę łatwym zajęciem. Siadał, zbierał plik kartek, chwytał za długopis, a słowa same przychodziły mu do głowy. Nim się obejrzał cała piosenka widniała tuż przed jego oczami, a on zastanawiał się, skąd na myśl przyszły mu poszczególne zwroty. Ostatnio było jednak tak, że z coraz większym trudem Chesterowi udawało się pisać coś ambitniejszego, niż piosenki o bąbelkach.

- Bubbles, bubbles, I wish my name was bubbles, bubbles, I wish my friends were bubbles, bubbles, I ride my car on bubbles, bubbles, I go real far on bubbles… On bubbles – zanucił pod nosem, przyglądając się szczeniakom, które w dalszym ciągu wpatrywały się w ekran telewizora i raz po raz szczekały na pojawiające się na nim psy. – Paniczu Bennington, cóż to było za dziwne… coś? – spytał na głos, opadając na oparcie kanapy. Spojrzał na unoszącą się nad kubkiem parę i załamany uderzył się z otwartej dłoni w czoło. – Może ja lepiej się ogolę – postanowił po chwili, podnosząc się z sofy.

Przeszedł do łazienki, włączył światło i oparł się o zimną ścianę, wzrok spuszczając na bose stopy. Nad głową Chestera nagle zapaliła się żaróweczka, a do głowy wpadł najgenialniejszy pomysł, na jaki kiedykolwiek mógł wpaść: prysznic! Szybko zrzucił z siebie ubrania i wszedł do kabiny, odkręcając od razu kurek z ciepłą wodą. Odczekał chwilę i stanął bezpośrednio pod natryskiem, pozwalając strumieniom uderzać w zmęczone ciało, które domagało się masażu. Zanotował w głowie, by poprosić Ninę o to, gdy tylko wróci z uczelni. Może nie od razu, bo jeszcze wygoni ją z psami na spacer, a potem jeszcze będzie musiała przygotować obiad. Przecież on jako artysta nie może odrywać się od pracy i musi skupić się na pisaniu tekstu.

- It's a B and a U and a B and a B and an L and an E and an S and an S – zanucił na głos, wcierając w ciało żel o dziwnym, słodkim zapachu.

Dopiero po chwili zorientował się, że użył żelu, który niedawno kupiła sobie Nina. Szybko spłukał z siebie pianę i zakręcił wodę. Otworzył drzwi od kabiny, po omacku odszukał ręcznik i owinął się nim wokół bioder. Podszedł do umywalki, z szafki zdjął piankę do golenia oraz maszynkę.

- Janie, jak myślisz, czy zrobić sobie wąsa? – zapytał na głos, spoglądając na swoje odbicie w lustrze. – Paniczu Bennington, wąsa? Czy to nie lekka przesada? – zmarszczył czoło, nakładając na policzki i brodę piankę do golenia. – A co mi tam. Raz się żyje, prawda? – uśmiechnął się do siebie i zaczął jeździć maszynką po zaroście. Doskonale wiedział, że Nina jeszcze tego samego dnia każe mu zgolić tego śmiesznego wąsa, ale przecież robił to na żarty.

Po doprowadzeniu się do porządku, ubrał się w czyste ubrania, które znalazł w łazience i wyszedł do salonu. Z obrzydzeniem spojrzał na kartki z tekstami i momentalnie poczuł, jak robi mu się niedobrze. Już wiele razy zastanawiał się nad rzuceniem tego w cholerę, bo przecież dzięki spadkowi po ukochanej ciotce był ustawiony do końca życia, jednak to zajęcie, jakim było pisanie piosenek dla innych piosenkarzy, sprawiało, że wciąż trzymał się kurczowo muzyki. Przecież sam niegdyś należał do zespołu i sam ten zespół doprowadził do rozpadu. Głupota, bezmyślność sprawiły, że pogrzebał nie tylko swoje marzenia na wielką karierę, ale także marzenia przyjaciół. Wszyscy porozchodzili się do innych kapel i jedynie Michael ostał się w wytwórni podlegającej pod Warner Bross Records, gdzie razem z Chesterem udzielają się twórczo, tworząc teksty dla innych. Shinoda chyba jako jedyny z Linkin Park nie miał pretensji do Benningtona o to, że kiedyś doprowadził do zakończenia ich działalności. To był dla niego trudny okres w życiu i tak naprawdę, gdyby nie upartość i bezgraniczna pomoc Mike’a, nie zdołałby się wygrzebać z tego bagna. To tylko sprawiło, że stali się sobie tacy bliscy, a pojęcie przyjaźni zyskało dla Chestera nowe znaczenie.

Wykończona po całym dniu spędzonym na uczelni z niewyobrażalnie wielką ulgą przekroczyła próg mieszkania. Od razu została zaatakowana przez szczeniaki, które nie kryły ekscytacji z pojawienia się właścicielki, co dało dziewczynie do myślenia, że Chester nawet się z nimi nie pobawił. Wzdychając głośno, zdjęła kurtkę oraz buty i przeszła do salonu, gdzie miała nadzieję znaleźć swojego chłopaka. Od razu zatrzymała wzrok na leżącym na kanapie mężczyźnie, na którego twarzy leżało jakieś czasopismo. Nina uniosła gazetę i na widok wąsika parsknęła głośnym śmiechem, tym samym wybudzając Chestera ze snu. Rozespany rozejrzał się dookoła, pocierając oczy dłońmi i głośno ziewnął.

- Co ty masz na twarzy? – spytała Nina, prawie zapowietrzając się ze śmiechu. Mężczyzna przejechał dłonią po policzku i wzruszył ramionami. – Masz… wąsa? Chester! Ty masz wąsa! – parsknęła ponownie i nawet nie poczuła, kiedy ten złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie.

- Jak wyglądam?

- Jak debil – mruknęła rozbawiona, wbijając palce w policzki mężczyzny. – Błagam, pozbądź się go – zaśmiała się uroczo i na powitanie pocałowała Chestera w usta. – Jak minął ci dzień?

- Próbowałem pisać, ale marnie mi to szło, więc się zdrzemnąłem, ale oczywiście wcześniej wyszedłem z psami na spacer – wyrecytował i uśmiechnął się krzywo, przypominając sobie o niedokończonej piosence. – Na jutro ma być gotowa, a ja mam ledwo dwie zwrotki i jakiś marny refren. Chyba się wypaliłem.

- Przestań tak mówić – poprosiła dziewczyna, kładąc dłonie na policzkach mężczyzny. – Zrobię nam coś do jedzenia i coś poradzimy na twój brak weny.

- Masz na myśli dziki seks na kuchennym blacie? – Chester poruszył zabawnie brwiami, za co oberwał w tył głowy od Niny. – Tak tylko rzuciłem luźny pomysł.

- Ty lepiej idź zgolić tego wąsika i pomóż mi z kolacją – zaśmiała się szatynka, idąc do kuchni.

Nie otwierając oczu, przesunęła dłonią po materacu i zmarszczyła czoło, gdy nie napotkała żadnej przeszkody. Unosząc powoli powieki, uniosła się na materacu i rozejrzała dookoła, wzrokiem szukając Chestera. Po wpadającej do pokoju smudze światła domyśliła się, że mężczyzna wciąż ślęczy nad tekstem piosenki, próbując za wszelką cenę dokończyć go na czas. Nina wstała z łóżka i przed wyjściem z pokoju zerknęła jeszcze na tarczę elektrycznego budzika. Na początku myślała, że się przewidziała, jednak naprawdę dochodziła druga w nocy. Dziewczyna narzuciła na ramiona ciepły sweter i powłócząc stopami, poszła do salonu. Chester siedział przy stole i nerwowo uderzał końcówką ołówka o jego drewniany blat.

- Kocie – zamruczała Nina, opierając dłonie na ramionach mężczyzny, który pod wpływem tego gestu wzdrygnął się wystraszony. – Mam nie pytać, jak ci idzie? – wyszeptała, zjeżdżając dłońmi na jego tors. Mocno przytuliła się do pleców Chestera i cicho westchnęła, zerkając na leżące na blacie kartki.

- Nie potrafię tego dokończyć – powiedział załamany, ukrywając twarz w dłoniach. – Utknąłem w jednym punkcie i nie umiem z niego wyjść. Z resztą czym ja się przejmuję, skoro całość jest tak beznadziejna, że i tak nikomu się nie spodoba? – prychnął, odsuwając od siebie papiery.

Nina usiadła na drugim krześle i zaczęła przeglądać tekst piosenki, co chwilę uśmiechając się pod nosem. Zerknęła na Chestera i poruszyła zabawnie brwiami, gdy natknęła się na uroczą metaforę miłości. Uwielbiała czytywać piosenki napisane przez Benningtona, bo wtedy czuła się, jakby poznawała go od nowa.

- Jest… całkiem inaczej niż dotychczas – przyznała na sam koniec i podsunęła kartkę pod nos mężczyzny. – Dokończysz? Posiedzę z tobą dopóki nie złożysz podpisu – dodała i uśmiechnęła się promiennie do niego.

Chester skinął głową na zgodę i sięgnął po leżący nieopodal ołówek. Przez chwilę wpatrywał się w rozespaną twarz Niny, a gdy na myśl zaczęły mu przychodzić kolejne słowa, powoli i bardzo skrupulatnie postanowił wszystko zapisać na czystej kartce, by w razie czego móc coś jeszcze zmienić. Nim się obejrzał słowa przemieniły się w zdania, a one z kolei w ostatnią zwrotkę. Zmęczonymi oczami spojrzał na wyświetlacz swojego telefonu i z tego szoku rozdziawił nieco usta. Dochodziła trzecia, a on mógłby przysiąc, że jeszcze niedawno było ledwo po północy. Przejechał dłonią po zmęczonej twarzy i spojrzał na Ninę, która z tego wszystkiego zasnęła z głową na stole.

- Kochanie – szepnął, przejeżdżając dłonią po jej ramieniu. Leniwie uniosła powieki i popatrzyła zamglonymi oczami na mężczyznę. – Skończyłem pisać. Postawisz ostatnią kropkę? – poprosił, uśmiechając się uroczo. Dziewczyna chwyciła w dłoń pióro i czarnym tuszem nakreśliła na samym końcu niewielki znak. – A teraz chodź spać.

*

Wybaczcie tego Chestera z rozdwojeniem jaźni. Zaczęło się od otworzenia lodówki, a skończyło na gadaniu do samego siebie. Trochę się wyjaśniło, prawda? Linkin Park, jak widzicie nie istnieje, bo jakoś nie umiem pisać o gwiazdach. Już wolę opisywać osoby, jako zwykłych śmiertelników, a nie rozchwytywane przez ludzi sławy. Okay, od następnego rozdziału powoli będzie kończyła się ich sielanka i nawet nie wiecie, jak się cieszę, że mam już napisanych 7 rozdziałów, bo złapał mnie taki leń, że kompletnie nie chce mi się pisać tego opowiadania, ale oczywiście on minie i dokończę tę historię.

Chcecie happy end czy wręcz przeciwnie? Piszcie w komentarzach, może mi pomożecie wybrać jeden pomysł na zakończenie tej historii, bo póki co mam ich za dużo, a połączyć się ich nijak nie da.