Rozdział 8.

Chester zachłysnął się świeżym powietrzem i zaraz dopadł go przeraźliwy kaszel, gdy do jego gardła dostały się drobinki ziemi. Mrugając pospiesznie powiekami, uniósł się na łokciu i rozejrzał dookoła, próbując chociaż po części rozpoznać miejsce, w którym przebywał. Nie widział nic, oprócz rozciągając się wokół niego polany, zewsząd otoczonej gęstym lasem. Mężczyzna usiadł na ziemi, opierając się plecami o konar stojącego za nim drzewa i potarł dłońmi rozespane oczy. Nie miał pojęcia, co działo się wokół niego. Dałby sobie rękę uciąć, że jeszcze poprzedniego wieczora kładł się we własnym łóżku, więc co takiego robił na tej przeklętej polanie? W dodatku pozbawionej jakichkolwiek oznak życia. Mężczyznę zewsząd otaczała pusta przestrzeń, która powoli zaczynała go przytłaczać.

Z ledwością uniósł się na rękach i wstał z twardej ziemi. Od niechcenia otrzepał spodnie z resztek trawy i pyłu, chociaż bardziej uczynił to, by wytrzeć dłonie z brudu i ruszył przed siebie. Gdy tylko wyszedł spod korony drzewa, która dawała schronienie przed ostrymi promieniami słońca, głowę mężczyzny przeszył przeraźliwy ból; zupełnie jakby ktoś wbijał w skronie maleńkie i niezwykle ostre szpilki. Zatrzymał się w połowie kroku i złapał się za głowę, prawie upadając z tego wszystkiego na kolana. Z ledwością zachował równowagę i wziął kilka głębokich wdechów, próbując uspokoić łomoczące w piersi serce. Działo się coś złego, a on nie miał zielonego pojęcia, o co właściwie w tym wszystkim chodzi.

Uniósł drżącą dłoń i osłonił oczy przed nachalnymi promieniami słonecznymi. Przymknął powieki i wziął kilka głębokich wdechów, delektując się przyjemnie chłodnym powietrzem, które wypełniło po brzegi jego płuca. Odetchnął z ulgą i otworzył oczy, po czym rozejrzał się dookoła, po chwili dochodząc do wniosku, że nie znajduje się już na polanie, ale w czyimś ogródku. Spojrzał na stojący przed nim dom jednorodzinny i słysząc przeraźliwe krzyki, drgnął nerwowo i bez większego zastanowienia, podbiegł do drzwi. Kiedy dotknął framugi, poczuł dziwne mrowienie w dłoni, a skronie znów zaczęły pulsować od przeraźliwego bólu. Ciało Chestera momentalnie zostało obezwładnione przez niewidzialną siłę i z ledwością zmusił organizm do posłuszeństwa. Jednym, stanowczym ruchem pchnął drzwi i wszedł do przedpokoju. Wszystko tonęło w niezwykłej jasności, w powietrzu unosiły się tumany kurzu, co znaczyło, że pomieszczenie to od dawna nie było sprzątane.

Kolejny krzyk, błaganie o pomoc i stłumiony plask, jakby ktoś uderzył kogoś w twarz.

Chester rozejrzał się dookoła siebie i automatycznie zatrzymał wzrok na wejściu do jednego z pomieszczeń, skąd dobiegały podejrzane odgłosy. Zrobił kilka niepewnych kroków i zatrzymał się w progu przestronnego salonu. Nagle zamarł, gdy zobaczył skulonego na kanapie chłopca i stojącego nad nim mężczyznę. Chciał krzyknąć, kazać mu zostawić tego dzieciaka, ale nie potrafił, bo każde słowo zatrzymywało się w gardle i wracało na swoje miejsce. Nogi odmówiły mu posłuszeństwa i z ledwością podszedł do mężczyzny, który właśnie zamachiwał się ręką na biednego chłopca. Złapał go za przedramię i odepchnął na bok, sprawiając, że ten stracił równowagę i runął prosto na stolik.

A później zniknął.

- Hej, nie bój się – wyszeptał Chester, pochylając się ostrożnie nad chłopcem. – Już nic ci nie grozi – dodał i uśmiechnął się lekko.

Dzieciak skinął niepewnie głową i spojrzał w oczy pochylającego się nad nim mężczyzny, sprawiając, że ten momentalnie zamarł w bezruchu. Czas zatrzymał się w miejscu, a w salonie zapanowała idealna cisza, w której dało się wychwycić nierówne oddechy i przyspieszone bicia serc.

- Jak się nazywasz? – spytał Chester, przerywając tym samym milczenie.

- Nazywam się Chester. Chester Bennington, proszę pana – odpowiedział chłopiec i w tym momencie w salonie zapanowała ciemność.

Chester poderwał się z kanapy i oddychając głęboko, zaczął nerwowo rozglądać się dookoła siebie. Odetchnął z wyraźną ulgą, gdy dostrzegł znajomy salon i popowieszane na ścianach obrazy, które kiedyś namalował Michael. Drżącą dłonią starł z twarzy kropelki potu i odrzucił na bok koc, chcąc nieco ochłodzić rozgrzane i spocone ciało. Przyjemnie chłodne powietrze wpadające do pokoju przez otwarte na oścież drzwi balkonowe, ułatwiło ten zabieg i już po chwili Chester doszedł do siebie po tym koszmarze. Już nie pamiętał, kiedy ostatnio mu się przyśnił i wiedział, że winnymi jego powrotu były te przeklęte piosenki. Powinien był je zniszczyć, ale zdawał sobie sprawę z tego, że to i tak na niewiele by się zdało, bo przecież każde słowo wryło się mu w pamięć, a tych śladów nijak nie mógł się pozbyć.

Podniósł się z kanapy i mocno przeciągnął, nastawiając kilka kręgów kręgosłupa. Słysząc głośne chrupnięcie w plecach, jęknął pod nosem i zgarbił się z bólu, który przeszył nagle jego ciało. Człapiąc bosymi stopami po parkiecie, przeszedł do kuchni, by przygotować sobie i Michaelowi dobrą kawę. Każdy dzień zaczynał od kilku łyków tego trunku i czasami zastanawiał się, jak wyglądałyby dalsze godziny, gdyby jednak tego nie zrobił.

- Coś ty się tak wydzierał w nocy? – zapytał Michael, wchodząc do kuchni. Popatrzył na pogrążonego w zadumie Chestera i niepewnie położył dłoń na jego ramieniu, wyrywając go tym samym z zamyślenia. – Kilka razy mnie obudziłeś, a jak cię obudziłem, to prawie rzuciłeś się na mnie z pięściami. Nie pamiętasz tego?

- Uhm, nie – odpowiedział zawstydzony Bennington, próbując przypomnieć sobie którąś z tych sytuacji wspomnianych przez przyjaciela. – Wybacz, całą noc śniły mi się jakieś porąbane sny. Kawy? – spytał, potrząsając przed twarzą Michaela dzbankiem ze świeżo zaparzonym napojem.

- Jasne – rzucił brunet, uśmiechając się lekko. – Nina do mnie dzwoniła, kiedy poszedłeś spać. Martwiła się o ciebie. Powiedziałem jej, że jesteś u mnie i skontaktujesz się z nią, jak się obudzisz.

- Okay, dzięki – mruknął zachrypniętym głosem Chester i nalał do dwóch kubków trochę kawy. – Napiję się, trochę ogarnę i wrócę do domu. Czuję, że czeka mnie bardzo trudna i bardzo długa rozmowa z Niną.

- Chyba należą jej się jakieś wyjaśnienia – zauważył Michael i opierając się plecami o lodówkę, upił kilka łyków kawy. Chester posłał mu znudzone spojrzenie, na co on wzruszył ramionami i poczochrał swoje włosy, które i tak były w artystycznym nieładzie po nocy. – Wiesz co ci powiem? Ten wasz cały układ o nie mówieniu o przeszłości, to jakiś idiotyczny pomysł i nie zdziwiłbym się, gdyby okazało się, że to ty wymyśliłeś – kontynuował, nie dając Chesterowi chwili wytchnienia. Widząc minę przyjaciela, pokręcił głową z niedowierzaniem i prychnął głośno. – Tak myślałem. Przecież z waszej dwójki, to właśnie ty nie chciałbyś gadać o przeszłości.

- Aż tak bardzo cię to dziwi? – Chester spojrzał badawczo na przyjaciela i przewrócił oczami, widząc jego głupią minę. – Kurwa, miałem jej powiedzieć już na samym początku znajomości, że kiedyś ćpałem i budziłem się w dziwnych miejscach, nie pamiętając, co takiego się wydarzyło i skąd się tam wziąłem? Myślisz, że jak ona by zareagowała? Powiedziała, że to nic takiego i że to było kiedyś, a teraz jest teraz? Nina nie jest idiotką i doskonale wie, co nałóg robi z człowiekiem. Ćpun zawsze pozostanie ćpunem, Mike.

- Przecież wiem, ale ukrywanie tego przed nią w niczym ci nie pomoże – wyszeptał Shinoda, nie chcąc wywoływać trzeciej wojny światowej z Chesterem. – Jest twoją dziewczyną. Cholera, chciałeś jej się oświadczyć, a ukrywasz przed nią to, kim byłeś kiedyś. Wiem, że nie należy wracać do przeszłości, ale jeśli chcesz z nią zbudować coś trwałego, to powinna wiedzieć o tobie wszystko. Wszystko, rozumiesz? Ogarnij się i wracaj do niej. Nic tu po tobie – zakończył i lekko się uśmiechnął, odstawiając pusty kubek na kuchenny blat.

- Skoro mnie nie chcesz – odpowiedział smutno Chester, jednak zaraz odwzajemnił uśmiech i wyszedł z kuchni, kierując swoje kroki w stronę łazienki.

Biorąc głęboki wdech, wsunął klucz do zamku i przekręcił go, po chwili popychając niepewnie drzwi. Od razu został zaatakowany przez dwa szczeniaki, które nie kryły radości z faktu, że nareszcie wrócił do domu. Przywitał się z nimi od niechcenia i słysząc ciche kroki Niny, wyprostował się niczym struna i spojrzał na stojącą w progu salonu dziewczynę. Dzieliło ich kilka większych kroków, ale mimo wszystko z tej odległości doskonale widział jej zaczerwienione od płaczu oczy i pozbawione koloru usta. Z bezradności opuścił ramiona wzdłuż tułowia i posłał szatynce smutne spojrzenie, jakby chciał jej tym samym pokazać, że to dla niego także była trudna sytuacja.

- Przepraszam – szepnął po chwili łamiącym się głosem i przymknął powieki.

Gdy ponownie otworzył oczy, zobaczył zmierzającą ku niemu Ninę. Zatrzymała się przed nim i spojrzała mu w oczy, pociągając cicho nosem. Uniosła rękę, chcąc uderzyć mężczyznę w twarz, jednak w ostatnim momencie powstrzymała się i rzuciła mu się na szyję, mocno go przytulając.

- Martwiłam się o ciebie – wyszeptała przez płacz i wtuliła twarz w tors Chestera. – Mike zadzwonił do mnie i powiedział, że jesteś u niego, ale nie byłam pewna, czy mówi prawdę. Myślałam, że cię kryje, żebym nie była na ciebie zła – wyszeptała, zaciskając dłonie na koszuli mężczyzny.

- Przepraszam, że wyszedłem. Bałem się, że jeśli tego nie zrobię, to stanie się coś złego. Bałem się, że stracę nad sobą kontrolę – powiedział drżącym głosem i objął silnymi ramionami kruche ciało szatynki. – Obiecuję, że to już więcej się nie powtórzy.

- Chaz, chyba musimy porozmawiać – stwierdziła Nina, odsuwając się od mężczyzny. Spojrzała mu głęboko w oczy i pociągnęła nosem, ścierając rękawem swetra mokre od łez policzki. – Ja nie wiem, co się z tobą dzieje. Mogę się jedynie domyślać, że to wspomnienia z przeszłości tak nagle cię zmieniły. Odtrącasz mnie i nie widzisz, że ja tak bardzo chcę ci pomóc. Już nie pamiętasz, jak mówiłam, że będę z tobą bez względu na wszystko? Nie wiem, kim byłeś kiedyś, ale czy to ma jakiekolwiek znaczenie?

- Jeśli nie ma, to dlaczego tak bardzo chcesz wiedzieć, kim byłem kiedyś? – spytał, odsuwając się jeszcze bardziej od Niny. Zaraz jednak pożałował zadania tego pytania. Przecież wrócił do domu, by wszystko naprawić, to dlaczego znów to niszczy? – Przepraszam.

- Przestań! Przestań, do cholery, cały czas mnie przepraszać! – krzyknęła Nina, wymachując rękoma na wszystkie strony. Szczeniaki, wystraszone nagłym wybuchem dziewczyny, uciekły do sypialni i schowały się pod rozkopaną kołdrę. – Chociaż raz bądź ze mną szczery! Wolę najgorszą prawdę, niż kolejne kłamstwa! Dłużej tego nie zniosę… Nie zniosę tego, rozumiesz? – wyszeptała tak cicho, że Chester z ledwością ją usłyszał. Kiedy chciał ją przytulić, uderzyła go w rękę i odskoczyła, jak poparzona.

- Pakuj się w takim razie – powiedział stanowczo, krzyżując ramiona na torsie. Nina otworzyła szeroko oczy i zmarszczyła pytająco czoło. – Chcesz dowiedzieć się czegoś o mojej przeszłości? To idź i się spakuj. Zabieram cię do mojego rodzinnego domu – wyjaśnił, widząc minę dziewczyny. – W żadnym innym miejscu nie dowiesz się o mnie tylu rzeczy, co właśnie tam.  

Chester odstawił bagaże na bok i skinięciem głowy zaprosił Ninę do środka. Dziewczyna niepewnie przekroczyła próg pustego domu i rozejrzała się dookoła, przyglądając się meblom znajdującym się w przedpokoju. Wszystko pokryte było kurzem, co tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że Chester miał rację co do wyprowadzki swojej mamy z tego miejsca. Widziała po wyrazie jego twarzy, że chyba nieco się rozczarował tym faktem, bo tak naprawdę przez całą drogę do rodzinnego miasta gdzieś w głębi serca wciąż tliła się w nim nadzieja, że może jednak po tych latach rozłąki uda mu się chociaż na chwilę spotkać ze swoją mamą.

Nigdy nie miał z nią zbyt dobrych kontaktów, tak samo z ojcem, jednak wszystko jeszcze bardziej się posypało, kiedy w jego życiu pojawił się tamten bydlak. To on sprawił, że Chester stracił szacunek nie tylko do samego siebie, ale także do własnych rodziców. Nienawidził ich za to, że nie dostrzegali tego wszystkiego, co działo się za ich plecami. Czasami wydawało mu się, że po prostu udawali, że niczego nie widzą, bo tak było łatwiej. Łatwiej było ignorować własnego syna, któremu odebrano godność, niż wyciągnąć do niego pomocną dłoń i zrobić cokolwiek z tym potworem.

Czując na ramieniu delikatny uścisk dłoni Niny, obejrzał się za siebie i lekko uśmiechnął, gdy zobaczył malujący się na jej twarzy smutek. Odwrócił się do niej przodem i objąwszy silnymi ramionami kruche ciało szatynki, mocno ją do siebie przytulił.

- Pokażesz mi swój pokój? – zapytała, przerywając tym samym panującą w pomieszczeniu ciszę. Zaciągnęła się mocno perfumami Chestera, które okazały się bardzo przyjemną odskocznią od unoszącego się w powietrzu kurzu. – Jestem trochę zmęczona.

- Dobrze. Pokażę ci pokój, a później przejdę się na spacer – powiedział ściszonym głosem i złapał dziewczynę za rękę.

Jego dotyk był tak obcy i ledwo wyczuwalny, że Nina musiała spojrzeć w dół, by upewnić się, że Chester naprawdę trzyma ją za dłoń. Westchnęła cicho i uniosła oczy na twarz mężczyzny, z której próbowała z całych sił odczytać jakiekolwiek emocje, jednak na marne. Jedyne, co zdołała ujrzeć, to wielka, bezdenna pustka pozbawiona wszelkich nadziei na lepsze jutro. Ninę zaczynały zżerać od środka wyrzuty sumienia. Żałowała, że nie powstrzymała swojej wścibskiej natury przez zajrzeniem do tej przeklętej teczki. Nie powinna była przywoływać tych wspomnień, które na nowo zaczynały niszczyć mężczyznę jej życia. Sam fakt, że w jego oczach nie mogła dostrzec już tych iskierek radości, które widziała za każdym razem, gdy w nie spoglądała, był tak przytłaczający, że gdyby tylko ktoś dał jej taką możliwość, bez zawahania cofnęłaby czas i na pewno nigdy więcej nie zajrzałaby do tej teczki. Popełniła błąd, którego miała żałować przez bardzo długi czas.

- Trochę brudno, ale już dawno nikt tutaj nie mieszkał – powiedział Chester słabym głosem, zapraszając Ninę do swojego dawnego pokoju.

Dziewczyna zajrzała niepewnie do środka i lekko się uśmiechnęła, przyglądając się z ciekawością pomieszczeniu. Wszystko było pokryte grubą warstwą kurzu, jednak dla niej to nie był żaden problem. Po wyjściu Chestera planowała nieco ogarnąć dom, a przynajmniej wyswobodzić go spod tony kurzu, który unosił się w powietrzu przy każdym podmuchu nawet najmniejszego wiatru. Wystarczyło tylko przejść obok jakiejś szafki, by w powietrze wzbił się obłok duszącego pyłu.

- No to… rozgość się… chyba – wymruczał nieco speszony, odstawiając walizkę na bok.

Nie brali ze sobą zbyt wielu rzeczy, bo Chester doskonale wiedział, że długo miejsca w dawnym domu nie zagrzeje. Chciał jedynie wrócić do tych czterech ścian, licząc chyba na to, że to chociaż w małym stopniu pomoże mu uporać się z przeszłością. Podobno czasami jedynym rozwiązaniem jest powrót do miejsca, w którym wszystko się zaczęło, bo jedynie tam można to wszystko zakończyć. On w to nie wierzył, a jednak wrócił do rodzinnego domu, podświadomie chyba licząc na to, że uda mu się uporać ze wspomnieniami.

- Chazy? – Nina obejrzała się za wychodzącym z pomieszczenia mężczyzną i cicho westchnęła, gdy zmarszczył pytająco czoło. – Nie wróć za późno, okay?

- Okay. Przejdę się tylko po okolicy i zaraz wracam – odpowiedział i wyszedł z pokoju, przymykając za sobą skrzypiące drzwi.

Kopnął leżący na ziemi kamień i wsunął do kieszeni spodni skostniałe dłonie. Na dworze nie było znów tak zimno, jednak Chestera co chwilę przechodziły nieprzyjemne dreszcze, a całe jego ciało drżało, jakby dopiero co wziął lodowaty prysznic i na dodatek zapomniał o owinięciu się ciepłym szlafrokiem albo chociaż ręcznikiem. Nie czuł się zbyt dobrze i już sam nie wiedział, co dokładnie sprawiało, że poziom jego samopoczucia tak nagle sięgnął dna. Nic go nie cieszyło i o ile jeszcze jakiś czas temu potrafił doskonale maskować swoje prawdziwe uczucia i fakt, jak to wszystko bardzo go od środka niszczy, o tyle teraz stracił ten talent. Nawet przed Niną nie umiał już udawać. To tak, jakby nagle ktoś zdarł z jego twarzy maskę z szerokim uśmiechem i odsłonił prawdziwe oblicze tego mężczyzny. Oblicze pełne bólu i cierpienia; oblicze pozbawione jakiejkolwiek radości z życia i nadziei, że to ma szanse jeszcze kiedykolwiek się ułożyć.

Spojrzał zamglonymi oczami na jednorodzinny dom, w którym dorastał i wypuścił ze świstem powietrze przez lekko rozchylone i drżące usta. Światła były pogaszone, co oznaczało, że Nina poszła spać. Lepiej dla niego. Chciał za wszelką cenę uniknąć konfrontacji z nią. Wolał odłożyć tę rozmowę na inny dzień. Może z dnia na dzień będzie tylko lepiej? Sam nie wiedział, dlaczego tak bardzo łudzi się, że ten ból, który na nowo zaczął rozrywać go od środka z czasem stanie się mniej dotkliwy albo po prostu on nauczy się go ignorować.

Susami pokonał schody i gdy znalazł się naprzeciwko sypialnianych drzwi, wziął głęboki wdech i po chwili w końcu przekroczył próg pogrążonego w ciemności pomieszczenia. Nina leżała już w łóżku zakryta po sam czubek nosa ciepłą kołdrą, więc Chester jedynie zrzucił z siebie ubrania i zostawszy w samych bokserkach, wsunął się ostrożnie pod pierzynę. Dziewczyna automatycznie przysunęła się do mężczyzny i wtuliła się mocno w jego plecy, ciepłą dłoń kładąc na torsie.

- Miałeś wrócić wcześniej – wyszeptała cicho, opierając brodę na ramieniu Chestera. – Wszystko w porządku? Wiesz, że jestem tutaj, jeśli będziesz chciał porozmawiać?

- Wiem, ale na razie jestem strasznie zmęczony – skłamał, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że tej nocy sen nie nadejdzie. – Jutro porozmawiamy, dobrze? – poprosił zachrypniętym głosem, a gdy dziewczyna zamruczała coś pod nosem na zgodę, odetchnął z ulgą.

Kiedy szatynka zsunęła dłoń na jego brzuch, zagryzł usta w wąską linię, starając się nie uciec z własnego pokoju, od własnej dziewczyny. Nagle jego umysł zalała fala nieprzyjemnych wspomnień, a on z całych sił próbował się nie rozkleić. Mimo starań po jego bladym policzku stoczyła się pojedyncza łza, którą natychmiast starł, jakby bojąc się, że ktoś dowie się o tym, jak bardzo jest słaby.

Give me a sign
Show me the light
Maybe tonight
I'll tell you everything*

 

* Stone Sour – Taciturn